Divine Moments of Truth
Allereerst een kleine waarschuwing..
Ik sta in het dagelijks leven altijd met beide benen op de grond, ik geloof niet in sprookjes, en ik wil alleen de keiharde waarheid onder ogen zien.
Met psychedelica… word ik echter altijd een enorme hippie. Psychedelica heeft in mijn leven zoveel openbaringen gemaakt, mij zoveel geholpen bij problemen, maar het heeft me ook zoveel laten voelen, mijn mind-set zó verdraaid – in a good way. Dat er een kans bestaat dat ik soms wat zweverig over kan komen.
Echter probeer ik mijn ervaringen zo detailvol te beschrijven als ik kan, maar natuurlijk is het nauwelijks in te beelden voor een buitenstaander wat ik allemaal heb meegemaakt en gezien, maar ik zal mijn verhaal zo goed beschrijven als ik kan.
Have fun reading.
"As our self and time lose their boundaries, space become vast. Like time, space is no longer here or there but everywhere, limitless, without edges. Here and there are the same. It is all here."
Seconden van glas.
Heb je ooit de verhalen gelezen van mensen met een bijna dood ervaring?
Hoe mooi dat is? Hoe boos ze waren dat ze weer terug kwamen in de bewoonde wereld?
Hoe ze de “hemel” of “de andere dimensie” beschreven, helemaal niet meer in hun lichaam zaten, en gewoon.. weg waren.
Deze verhalen zullen (voor een groot deel) kloppen, die mensen hebben (waarschijnlijk) daadwerkelijk gezien wat ze zeggen te hebben gezien.
Maar, een hemel bestaat niet.
Voor al deze verhalen is namelijk een logische verklaring: DMT.
DMT is een lichaamseigen stof, het is echter niet een stof dat de hersenen constant aanmaken, maar het aanmaakt wanneer het vermoed of voelt dat het lichaam aan het overlijden is, maar ook bij de geboorte.
Wanneer een persoon aan het overlijden is, zal deze dus langzaam gaan trippen totdat de persoon in kwestie daadwerkelijk overleden is. De hersenen maken op dit moment DMT aan.
Maar wanneer deze persoon bijvoorbeeld gered word van de dood, en de hersenen hebben wel al DMT aangemaakt, spreekt men van een bijna dood ervaring.
Bijna dood ervaringen hoef je niet per sé mee te maken wanneer je dood gaat, maar dit kun je ook roken, waardoor je hersenen dus geprikkeld worden om DMT aan te maken en je zelf een bijna dood ervaring oproept.
Het goedje word dan in een pijpje of bong gedaan, waarna de rook word ingeademd en de persoon in kwestie dus een bijna dood ervaring ervaart.
Een mooi voorbeeld hiervan is de film “Enter the Void” die volledig gericht is aan de DMT trip van een overlijdende man.
However, everything I saw in that movie was not quite the same as my own experience(s).
Mijn ervaringen? Mijn ervaringen waren 100 keer mooier en fijner dan de beelden die ik in die film zag.
But they tried.
Dit alles klinkt allemaal heel luguber, bijna dood ervaringen, maar geloof me op mijn woord als ik zeg dat dit zó overweldigend is, zó mooi is, dat je het je bijna niet kunt voorstellen wat dit met een persoon kan doen.
Ik hoorde 2 jaar geleden voor het eerst over DMT.
Een toenmalige vriend van mij was er heel enthousiast over, en vertelde ook in volle geuren en kleuren hoe fijn het wel niet was.
Op dat moment had ik nog geen enkele ervaring met enige psychedelica, zelfs geen truffels, en ik weet nog dat ik psychedelica voordat ik er kennis mee maakte ook zeer heb onderschat.
Gaf mij maar een happy pil en ik was tevreden, uppers? Dat was helemaal voor mij.
Kleurtjes zien, dingen zien bewegen… hmm… ja.. het zal allemaal wel.
Echter een jaar later probeerde ik toch voor het eerst een psychedelica, dit was LSD. (Zie mijn tweede geschreven tripreport)
Ik wist niet zo goed wat ik ervan kon verwachten, ik had erover gelezen, maar verwachtte niet dat het veel met mij zou doen.
Ik nam een zegeltje, en die nacht heeft mij zo’n grote (leuke) mindfuck gegeven, dat ik sindsdien echt gek ben op psychedelica.
Ik probeerde nog meer psychedelica, en dit heeft mij veel openbaringen gebracht, veel problemen opgelost in het dagelijks leven, en mij een hele andere kijk op het leven gegeven.
Sindsdien ben ik ook zeer geïnteresseerd geworden in het verkennen van mijn eigen bewustzijn, en vind ik het nog steeds bijzonder hoe weinig wij eigenlijk over onszelf weten.
En dan heb ik het niet over jou als in jij in het dagelijks leven, maar de jij die daar verder in gaat, jou bewustzijn, alles wat jij bent.
Ik geloof namelijk heilig erin dat wij een stuk zijn van het universum, energie, en slechts lichamen te leen hebben voor de zoveel jaren.
Of leven na de dood bestaat? Misschien.
Ik denk in elk geval niet dat je volledig dood gaat wanneer jou lichaam komt te overlijden, maar jij altijd blijft bestaan, omdat jij een deel bent van alles om ons heen, het universum, ook al zal jou identiteit wel verloren gaan.
Ik vind dit heel interessant om te onderzoeken, uit te vinden wát ik nou eigenlijk ben, en dáárom vind ik psychedelica zo leuk, omdat dit mij namelijk een stuk laat zien wat ik ben BUITEN de persoon die je in het dagelijks leven ziet.
Vele keren heb ik LSD geprobeerd en enkele andere vormen van psychedelica, en meer en meer raakte in geïnteresseerd in DMT.
Wat doet het met je? Hoe gebruik je het? Hoe ervaren mensen het?
Ik heb veel mensen uitgehoord over hun ervaringen met DMT, ik heb verhalen gelezen, research gedaan, films gezien, clips bekeken.
En in verloop van tijd heeft dit stofje zich weten te zetten op plek 1 van mijn lijst “wat ik nog allemaal in mijn leven wil meemaken.”
Het scheen zó bijzonder te zijn, zó mooi te zijn, dit moest ik een keer meegemaakt hebben.
Hetgeen wat mij echter afschrikte, was het feit dat het gerookt word. In mijn omgeving althans.
Ik weet namelijk dat ik niet goed ben in dingen roken. Ik ben een tabaks roker, ik blow af en toe, maar echt dingen inhaleren? Daar ben ik slecht in. Dacht ik althans.
Ik heb namelijk een jaar geleden voor het eerst Salvia gerookt via een bong, en dat faalde verschrikkelijk.
Nu was die bong ook niet geheel goed meer, maar dat terzijde.
Daarom schrok mij dit best wel af, ik wilde DMT heel graag een keer proberen, maar ik wist niet zeker of ik het ooit zou kunnen meemaken omdat ik zo slecht ben in inhaleren.
Ik had ook niet echt serieuze plannen om het te doen, de tijd bracht me er wel dacht ik altijd.
En dat heeft het dus ook gedaan, want dit weekend, heb ik kennis gemaakt met mijn nieuwe favoriete psychedelica: DMT.
20 april 2013.
Ik kom aan met mijn trein op het station.
Ik zou dit weekend gezellig naar P & A gaan, ook omdat P een broek van mij zou krijgen, dus die kon ik gelijk mooi meenemen.
Het was lekker weer buiten, de zon scheen, het waaide ietwat, maar het was verder heerlijk.
Ik had een jurkje aan en bereidde me voor op een gezellig weekend, dat ik überhaupt iets zou gebruiken dit weekend, was ik helemaal niet van plan, ik ben nooit van plan om iets te gebruiken van te voren als ik ergens heen ga. Ook bij dit: Mijn leven lijd mij wel, en ik zie wel waar het mij brengt.
Ik doe mijn oordopjes in mijn zak en loop de trap af en wanneer ik beneden ben zie ik P en B al op mij wachten. Grote zonnebril op hun neuzen, en ik loop richting hen.
We zeggen elkaar gedag, geven elkaar een knuffel en lopen gezamenlijk naar het huis van P en A.
Eenmaal bij het huis van P en A aangekomen zie ik dat ook L er is.
Ik geef L en A ook een knuffel, trek mijn schoenen uit, en met zijn allen gaan we zitten op het grote matras dat is neergelegd in de woonkamer.
Het voelde fijn om iedereen weer te zien!
P zet wat muziek aan, B loopt af en toe naar buiten om te roken en verder zijn we gewoon wat aan het praten.
Op een gegeven moment begon ook mijn lichaam te piepen dat ik nicotine tekort had en ben ik met L en B op de bank buiten gaan zitten in de zon, wat echt heerlijk was, zo’n zomerse dag.
Ik zit een half uurtje met B en L buiten en B kondigt aan dat ze met zijn 2en weer richting huis gaan om nog een was te draaien en te koken.
We lopen met zijn 3en naar binnen en zeggen elkaar gedag.
P vraagt aan mij of ik nog blijf eten, wat ik prima vond, dus ik bleef nog wat langer.
Ondertussen zijn P en A hun haren aan het bleken, zit ik een beetje naar de clipjes op de tv te kijken, en ineens stelt P voor om DMT te gaan doen vanavond en vraagt of ik mee wil doen.
Ik dacht hier wat over, want, het scheen heel heftig te zijn. Was ik daar wel al klaar voor? Ondanks alle ervaringen die ik al met psychedelica had?
Ik was heel bang dat ik in paniek zou raken, omdat ik een jaar geleden teveel LSD had genomen, ineens te hard ging, in paniek raakte en bad ging.
Ik heb hier gewoon een hele nare ervaring aan over gehouden, en sindsdien ben ik altijd wat huiverig gebleven.
Want, stel dat het weer gebeurde? Deze bad trip heeft mij toendertijd echt heel veel angst aan gejaagd, dat wilde ik niet nóg een keer meemaken.
Echter was ik wel heel nieuwsgierig, en heb ik toch ja gezegd. DMT is iets wat ik al een jaar ontzettend graag wil doen, maar het is er nooit van gekomen.
Ik vertelde wel dat ik heel bang was dat ik het verkeerd zou doen en het niet goed zou kunnen inhaleren, vanwege die slechte ervaring met die Salvia, maar ik werd gerustgesteld en we zouden het gewoon proberen.
Tegen de avond trok ik mijn schoenen aan en gingen we met de auto richting D om de DMT op te halen.
We stapten de auto in en binnen 10 minuten waren we bij het huis van D aangekomen.
A vertelde in de auto dat zij zelf ook veel moeite had met inhaleren en kocht voor zichzelf dus een pakje sigaretten, zodat haar longen er wat gewend aan raakte.
Eenmaal bij D aangekomen parkeerde we de auto, liepen we een aantal trappen op en kwamen uiteindelijk bij hem aan, gaven hem een knuffel, en namen plaats in een aantal fatboys.
Ik kende D wel, maar ik had zijn huis nooit gezien. Hij had grote ramen, een keuken, toilet en badkamer, zwarte vloerbedekking en een grote vrouw op de muur getekend.
Ik hield mijn vest aan, want, althans dat dacht ik, was het plan dat we het op zouden halen en weer naar huis zouden gaan en het thuis gaan proberen.
Maar D ging zitten op bed, pakte een klein glazen potje waar de DMT in zat, en maakte al een pijpje voor ons klaar.
Maakte niet uit, het was een fijne omgeving en ik zat lekker, maar ik ging wel even snel naar het toilet.
Ik ben altijd super bang dat ik geen controle houd bij psychs en als ik nodig moet plassen dat… ja. Nooit gebeurd, maar die stomme, idiote angst is er, omdat mijn lichaam ook heel anders voelt als ik trip.
Dus: Voordat ik iets gebruik qua psychs.. Eerst plassen.
Ik kom terug van het toilet en ik loop weer richting mijn zitzak, D heeft het pijpje vast en wacht tot ik terug ben en zit.
“Oke, je moet het vlammetje van de aansteker dicht bij de DMT houden, maar niet dat het verbrand, het moet heet worden, en dan neem je een grote hit, en houd je je adem in”
Hij gaf het pijpje aan P en P deed wat D zei.
Ik voel me altijd een faalhaas als ik iets anders moet innemen dan ik gewend ben bij andere dingen, dus ik kroop al weg omdat ik zeker wist dat ik het fout ging doen. Of de DMT naar de klote zou helpen door het perongeluk in de fik te steken, ik ken mezelf.
P nam een hit, hield zijn adem in, en gaf de pijp aan mij.
Nu was het mijn beurt.
Ik kreeg wel wat kriebels in mijn buik, was heel benieuwd, heel nieuwsgierig, tegelijkertijd stiekem ook wel een beetje bang.
Bang dat de trip fout zou gaan en ik bad zou gaan.
Ik hield mijn lippen tegen het pijpje en hield het vlammetje bij de DMT zoals mij verteld was.
Ik inhaleerde maar er kwam vrij weinig rook uit.
“Zie je wel, trut, je faalt hierin” zei een stemmetje in mijn hoofd.
Ik voelde me vrij lullig tegenover iedereen, nu werd het me aangeboden, en kon ik het niet eens innemen.
Ik inhaleerde opnieuw, weer weinig rook, maar hield het toch in zolang ik kon.
Ik gaf het pijpje terug aan D, en langzaam zag ik dingen veranderen en kleuren sterker worden.
Ik blies het na 20 seconden weer uit en het effect viel zwáár tegen.
Ik zag in het tapijt voetstappen van schoenen, voelde me grappig, het meisje op de muur bewoog een beetje, en dat was het.
Het effect was meer te vergelijken met een lichte zegel LSD dan wat ik van DMT verwacht had.
P had blijkbaar ook te weinig geïnhaleerd want hij begon er al over.
“Mwoah… voel vrij weinig ervan….”
“Mja ik ook… zie wat dingen bewegen… dat is het” zei ik op mijn beurt ook.
“Oke, neem dan nog een beetje, dieper inhaleren” en D liet de pijp weer rondgaan.
P deed het opnieuw en nam een hit, gaf de pijp aan A die hem vervolgens aan mij gaf.
Ik zag P zijn ogen vergrootten en hij zwaaide wat met zijn hand voor zijn ogen.
“Yep, now he’s feeling it” grinnikte in mezelf. Hij zag waarschijnlijk traces dat hij zo verwonderd zijn hand voor zijn ogen bewoog.
Mijn beurt.
Ik hield het vlammetje bij de DMT en probeerde dit keer dieper te inhaleren.
BAH!
Nu kwam er ineens heel veel vieze rook uit de pijp en dat lag verschrikkelijk zwaar op mijn longen.
Ook smaakte het naar verbrand plastic, niet ondraaglijk, of super super smerig, gewoon “okay vies”.
Ik gaf met een vies gezicht de pijp terug aan D en probeerde de rook in te houden.
Het effect merkte ik al na enkele seconden, dat het snel zou gaan wist ik, maar zó snel? Wauw…
Ik ademde de rook weer uit, en met de rook die ik uitblies, verloor ik ook langzaam het contact met de werkelijkheid.
Volledig.
Ik voelde hoe mijn spieren zich volledig ontspande, en ik voelde een emotie die ik nog nooit gevoeld had.
Mensen voelen emoties. Angst, verdriet, blijheid. Mijn emotie kon ik niet thuisbrengen, ik had me nog nooit zo gevoeld.
Het was een fijne emotie, maar ik weet niet welke emotie. Het was geen euforie, of blijheid, ook geen verdriet, of boosheid.
Het was wel een emotie, het voelde prettig, maar het was een niet bestaande emotie.
En het voelde geweldig.
Ik hoorde een raar geluid in mijn oren, wat te vergelijken valt met dit geluid, op 05:47 :
Dit geluid herkende ik, want het was hetzelfde geluid als ik altijd hoor wanneer ik LSD op heb.
Ik voelde me langzaam wegzakken, weg van de realiteit, dieper, dieper..
Ik voelde paniek opkomen.
“SHIT. SHIT. IK GA TE HARD. IK GA TE HARD.”
Maar er was niks dat ik kon doen.
Ik kon niet bewegen.
Ik kon niet praten.
Ik kon niks, ik was volledig verlamt.
Ik koos ervoor om de trip dus maar gewoon te accepteren, en het over me heen te laten komen.
En toen ik dit deed, het over me heen liet komen, kwam alles ineens goed.
Ja, ik ging hard. Ik ging niet hard, ik ging ONGELOVELIJK hard.
Maar het was oke, ik had mezelf hierheen gebracht, en ik probeerde er maar het beste van te maken.
De kamer vulde zich met ballen, niet zozeer dat er ballen op de grond lagen, maar mijn hele realiteit werden kleine ballen.
Ik zag P en A verder van mij weggaan, alsof ik naar achter gleed, en na 10 seconden was ik verloren.
Mijn ego was er niet meer.
IKZELF was er niet meer.
Het was een soort van out of body experience, want ik zag alles wel, maar ik was er gewoon niet. Mijn lichaam was weg. Mijn ik was weg.
Mijn gedachten stonden volledig op 0 en het enige dat ik wilde uitbrengen als ik dat überhaupt gekund had was “…. Wauw”
Ik sperde mijn ogen wijd open.
Dat ik dit maar mocht meemaken in mijn leven, dit was zó verschrikkelijk mooi, dit was zó goed, en alles voelde zó juist.
Dit moment… was er een uit duizenden.
Ik was het contact met de realiteit volledig kwijt, niks was meer echt.
Ik was ook niet meer in de kamer, überhaupt niet meer op deze wereld, ik was daadwerkelijk in een andere dimensie beland.
Het was een dimensie met allemaal vakken, heel veel kleuren, en in die vakken vormde zich langzaam maar zeker grote gezichten.
Dit komt het meeste erbij in de buurt:
De kleuren waren overweldigend.
Maar.. wacht.. welke kleuren?
Was het geel? Nee.
Was het roze? Nee.
Was het blauw dan? Nee.
Het waren kleuren die niet bestonden.
Kleuren die ik nooit gezien had, kleuren die ik niet thuis kon brengen.
Ik zag dit allemaal met mijn ogen open, en ik herinnerde dat iemand zei dat het optimale effect bereikt kan worden door je ogen dicht te doen.
De waaghals die ik was, wilde nog een stapje verder, ik vond dit leuk.
Het was ONTZETTEND heftig, maar jeetje… dit was geweldig. Ik had nog nooit zoiets moois, zoiets puurs in mijn leven meegemaakt.
Het ging goed, waarom zou ik het niet proberen?
Ik probeerde, met moeite, want ik kon nog steeds niks, mijn ogen te sluiten, en ineens zag ik lichtgevende strepen langs mijn ogen bewegen in het donker.
Deze kleuren kon ik wel thuis brengen, het waren een soort slierten die zich sierlijk bewogen en licht gaven.
Neon kleuren.
Knalgeel, knalblauw, knalroze.
Samen vormden ze patronen, patronen die steeds veranderden en waar ik doorheen vloog.
Het leek alsof ik hier al een jaar was.
Maar was het wel een jaar?
Of een dag?
Of een week?
Wat was dat eigenlijk? Tijd?
Tijd bestond hier niet, de tijd was weg.
Ik leefde niet in het nu, of in het verleden, of in de toekomst.
Ik was gewoon een deel van het geheel, een deel van dit alles, niemand had hier begrip van tijd.
Ik opende mijn ogen en ik zag de vlakken weer maar ze bewogen nu.
Ineens voelde ik een warme vlaag over me heen komen, het baande zich een weg door mijn lichaam, vulde mijn aderen, en had me helemaal in zijn macht.
Deze emotie herkende ik echter wel.
De dimensie waar ik terecht was gekomen wilde me een boodschap sturen, en de boodschap was duidelijk: Liefde.
Het overweldigde me, dit gevoel, ik voelde me heel euforisch worden, de liefde voelde alsof er een grote deken over mijn lichaam werd gelegd en mij liefkozend warm hield.
Het was het meest geweldige gevoel dat ik ooit gevoeld had, het was beter dan verliefd zijn, het was beter dan blij zijn, het was misschien zelfs beter dan het leven opzich alleen al.
Langzaam kwamen de contouren van de personen die tegenover mij zaten en de kamer weer terug, ik voelde mijn ziel weer langzaam in mijn lichaam terug zakken, maar het gevoel van liefde bleef en hield mij nog altijd in zijn greep.
Ik wilde dat het mij in zijn greep hield, ik wilde dit gevoel nooit meer kwijt.
De trip was mij heen en weer aan het bewegen, terug in de realiteit, weg in de realiteit.
Terug en weer weg.
Ergens was ik wel blij dat ik weer terug was, aan de andere kant baalde ik, maar dat nam niet weg dat ik nog verdomd hard aan het trippen was.
Het geluid van de muziek in de kamer kwam weer rustig terug en ik hoorde mensen in de kamer praten.
Ook hoorde ik P praten, daar verbaasde ik me over.
Hoe kon jij in godsnaam alweer praten als ik nog niet eens in staat was mijn hand op te tillen?!
Het was een groot raadsel voor me.
En de trip zette zich voort.
De kleuren in de kamer waren helder, de kleuren overspoelde me, en mijn gedachtegang kwam langzaam weer terug.
“Wat is dit mooi zeg…” kon ik alleen maar denken.
Alles wat ik zag, alles wat ik ervaarde, alles wat ik voelde, was zó ontzettend puur, zó ontzettend mooi..
Ik zou willen dat iedereen in de kamer kon zien wat ik zag, maar P was waarschijnlijk alweer nuchter, en D en A hadden niks genomen en hadden helemaal geen benul waar ik in godsnaam was.
Het was in ieder geval niet de kamer die ik zag voordat mijn trip begon..
Ik werd nog steeds heen en weer gesleurd tussen de realiteit en de fantasiewereld, alsof ik heen en weer gegooid werd.
En telkens als ik beelden opving van de realiteit zag ik dat P en A niet meer 2 personen waren, maar 4.
Er waren ineens 2 A’s en 2 P’s.
De trip veranderde ook constant, en ineens veranderde de kamer in een spiegelkamer.
Op de vloer lag ineens een grote spiegel, en ik zag het spiegelbeeld van P en A omgekeerd op de grond maar ook tegen de wand.
En voor ik het wist, was ook dit weer weg.
Boven mij zag ik ineens een groot licht, ik keek naar rechts en zag ineens een zwart grappig mannetje een groot fel lichtgevend doek boven mijn hoofd houden.
Het leek alsof hij een spelletje met mij speelde, want ik probeerde hem recht aan te kijken, maar telkens als ik naar hem probeerde te kijken danste hij de andere kant op. Ik vond het wel leuk, hij was heen en weer aan het dansen, nog steeds het grote doek boven mij houdend.
Ik keek naar links, en ineens zag ik kleine lange wezens over de vloer kruipen.
Het waren een soort van alen, of slangen, maar ze hadden poten aan de zijkant van hun lichaam en hadden witte ogen met zwarte pupillen die mijn aankeken. Hun lichamen waren ook volledig zwart.
Ze waren niet bedreigend, maar probeerde een grapje met me uit te halen.
Ze kwamen steeds dichterbij en kronkelden zich om mijn benen heen, keken me aan, en bleven aan mijn benen geklemd.
Ik kon weer wat meer en begon te glimlachen, dat was eigenlijk ook het enige dat ik op dat moment kon.
Ineens begon de vloer links ook weg te vallen, er ontstond een groot gat, en tegen de muur was een grote berg met een waterval, daaronder alleen maar water.
Alsof we, als we sprongen, een fantasiewereld konden betreden.
Ik voelde de realiteit steeds dichterbij komen, en de visuals werden langzaam maar zeker vager.
Ik keek naar het plafond en zag kleine spinnenwebben over het plafond lopen, als een patroon.
Het werd steeds vager, en uiteindelijk was het weg.
Ik hoorde iedereen met elkaar praten, en ik voelde een opgelucht gevoel op mijn borst.
Alsof ik ineens een heel groot probleem had opgelost, hoewel ik niet zeker wist wát.
Ik was heel erg in mezelf gekeerd, wilde niet spreken, niks dat ik kon zeggen had nog nut na die trip, die trip was alles, het was de vraag op alle antwoorden in de wereld.
Woorden zouden een waste of breath zijn voor mij, dus hield ik me stil en verwerkte ik de trip stilletjes.
Ik was aan de ene kant opgelucht dat het over was, het voelde fijn om weer in mijn vertrouwde omgeving te zijn, de realiteit.
Aan de andere kant baalde ik, en wilde ik dolgraag weer terug.
D bood mij een blow aan, en ik blowde wat mee, waardoor het gevoel van de DMT eigenlijk ook geheel wegzakte, de zogenaamde “na-space”.
Het was een goede eerste trip, en het was de meest grote openbaring in mijn leven.
Het was heftig, maar de trip was tegelijkertijd ook heel lief voor me.
LSD drukt je altijd heel hard op de feiten, en is “niet zo lief”, hoewel wel leuk.
DMT is 100 keer heftiger dan LSD, maar het is ook een stuk “liever”
Je krijgt wel openbaringen, maar op een andere manier, vriendelijkere manier, dan dat LSD dat met je doet.
Daarnaast kan ik DMT en LSD ook niet zo goed met elkaar vergelijken, het lijkt op elkaar, maar het is ook heel verschillend.
LSD is een fantasiewereld die zich een baan wringt door jou realiteit heen, de lijn tussen realiteit en fantasie kun je ook nog gewoon duidelijk zien (bij een normale trip dan)
DMT sleurt je geheel weg van die realiteit. Eigenlijk is niks meer echt. En toen ik nuchter werd was het meer de fantasiewereld waar stukjes realiteit doorheen waren te zien in plaats van andersom.
Wat me ook heel erg opviel is dat ik overal op tripte, behalve op de mensen.
Bij LSD neem ik vaak de mensen mee in mijn trip, en gaan die ook bewegen, krijgen een ander gezicht bijvoorbeeld.
Bij DMT bleven ze geheel normaal.
Maar vooral die emotie die ik maar niet kon plaatsen, en nog steeds niet kan, was een geweldig gevoel.
Mijn trip was over.
P’s trip was over.
A was nuchter gebleven.
D was nuchter gebleven.
Het werd al laat en we gingen weer terug naar huis.
D gaf ons nog een klein glazen flesje mee met wat DMT erin, zodat we ons de rest van de avond thuis nog konden vermaken, en we reden met de auto weer richting huis.
In de auto spraken P en ik nog wat over de trip, maar ik moest er nog steeds van bij komen.
Het was een grote klap in mijn gezicht, die mijn wereld helemaal om heeft gedraaid, en dat moest ik gewoon even verwerken.
Ik was dan ook heel erg in mezelf gekeerd, en zei nauwelijks iets.
Logisch ook, denk ik.
Eenmaal thuis zijn we weer op het matras gaan zitten in de woonkamer en zette P een lekker kopje thee.
Hij pakte een klein pijpje, die niet erg goed werkte en hij nog wat aan moest fabriceren, maar uiteindelijk werkte hij normaal, maar minder goed als het pijpje bij D.
P maakte een dosis klaar voor A, maar zij wilde niet, en wilde liever wachten tot wat later op de avond, dus kreeg ik haar dosis.
Ik wilde die fantasiewereld weer terug.
Ik deed weer hetzelfde als ik bij D thuis had gedaan, maar kreeg weinig rook geïnhaleerd.
Ik hield de rook binnen, blaastte het uit, en hop, daar ging ik weer.
De onbekende emotie, het ontspannen van mijn spieren, de tinteling door mijn lichaam kwam weer terug, maar deze trip was heel anders.
Ik ging heel hard, maar ik was de grip op de realiteit niet kwijt.
Ik had te weinig genomen, maar durfde niet meer te nemen, bang dat ik het pijpje zou laten vallen en mezelf zou branden ofzo, want ik was weer een beetje verlamd.
P vroeg nog of ik genoeg had en ik het merkte, en ik brabbelde wat van ja, maar kon niet zeggen dat ik te weinig had en het pijpje niet vast kon houden omdat ik me niet goed kon bewegen.
Het was vervelend, want ik zat precies op de grens tussen realiteit en fantasie, en ik kwam er net niet door.
Het was nog steeds ongelofelijk heftig, maar niet zo heftig als wat ik had ervaren had bij D.
Het grappige was ook dat deze trip héél anders was dan de trip die ik bij D had meegemaakt.
En dat vond ik wel leuk, want LSD is in tegenstelling tot dat vaak “hetzelfde.”
P en A’s huis was veranderd in een oude blokhut, alsof we een soort Inca’s waren.
Langs het matras liepen kleine rivieren en de muren waren van hout.
De voornaamste kleuren die ik zag waren bruin en geel.
P praatte tegen me, ik kon niet antwoorden.
Ik brabbelde wel iets, en wilde zeggen dat ik trace’s zag bij elke beweging die hij maakte.
Hele heftige trace’s.
Dit begreep hij gelukkig wel, maar meer kreeg ik er ook echt niet uit.
Ik zag achter de bank een zwart persoon dansen, een soort schaduw.
Maar het was in mijn ooghoek, en telkens als ik keek was deze schaduw ook weg.
Ik irriteerde me dood aan het feit dat ik net balanceerde op de grens tussen realiteit en fantasie, god wat was dit irritant…
Het was fijn, maar het was het ‘m net niet.
De tijd was er ook gewoon, het was minder duidelijk, de tijd, maar het was niet volledig weg.
De trip liep ook eerder af, maar dat was geen verschrikking, want ik kwam toch niet op de plek waar ik wilde zijn.
Ik was de controle niet kwijt, terwijl ik die wel kwijt wilde.
Ik was de grip op de realiteit niet kwijt, terwijl ik die wel kwijt wilde.
Ik wilde weer naar die dimensie waar ik in beland was toen we nog bij D zaten, maar het lukte me niet.
En dat maakte me een beetje boos van binnen.
P had het pijpje weggelegd en ik werd langzaam weer nuchterder, lichtelijk teleurgesteld omdat ik geen goede hit had genomen.
Ik dronk mijn thee op, P liep naar de keuken om wat eten klaar te maken en A en P gingen samen wat eten.
Ik wilde niet, mijn maag stond daar niet zo naar.
Niet dat ik geen honger had of misselijk was, ik hoefde gewoon niks.
Rond 12 uur wilde ik richting huis, maar omdat ik verkeerd had gekeken naar de tijden had ik mijn laatste tram gemist.
Het plan was dus dat ik gewoon s’nachts lekker bleef slapen en de volgende dag weer richting huis ging.
We keken nog wat clips, luisterde muziek, praatte wat en rond 1 uur pakte P het laatste beetje DMT wat we nog hadden en maakte daar 2 dosissen van, 1 hele voor A en 1 die P en ik zouden delen.
A nam dit keer wel een hit, en ik zag haar nadat ze de rook had uitgeblazen verwonderd de kamer inkijken.
P kwam weer terug uit de keuken en had voor ons 2 een dosis gemaakt, eerst nam hij een hit, daarna ik.
Hij inhaleerde de rook, en gaf de pijp daarna door aan mij.
Ik zette mijn lippen weer aan de pijp, in de hoop dat ik nu wel de controle kwijt zou raken.
Wilde weer hetzelfde niveau bereiken als vanmiddag, weer weg zijn.
Ik inhaleerde een beetje rook, hield t vast, ademde uit.
Daarna nam ik een grotere hit, en HOP de realiteit begon weer te vervagen, net als bij D.
Ik gaf het pijpje snel aan A. die inmiddels weer nuchterder was, omdat ik weer de controle dreigde kwijt te raken, en bang was dat ik mezelf zou branden aan het pijpje, ik gaf hem aan haar, zakte weg in de kussens, en de kamer vervaagde weer in een witte waas.
En weer was daar dat rare geluid in mijn oren.
En weer was daar die onbeschrijfelijke emotie.
En weer waren mijn spieren ontspannen of verslapt.
En weer was ik volledig weg.
En wéér was deze trip anders.
Ik raakte weer uit mijn lichaam, mijn ego raakte ik weer volledig kwijt..
Het was gelukt! Ik was weer op de plek waar ik wilde zijn!
Dit keer waren het geen vakken, maar was het het noorderlicht dat een web om mij heen spande.
Maar ook deze keer zag ik weer kleuren die niet bestonden.
Ook nu waren mijn gedachten weer weg.
Ook nu was ik.. niet meer hier.
Het noorderlicht bewoog zich sierlijk om mij heen, aaide me, danste om me heen, en omhelsde me, alsof het zich vormde naar een persoon die mij liefkozend in zich opnam.
Ik voelde me gewild, ik hoorde hier, hier hoorde ik thuis.
Ik heb me nog nooit zó thuis gevoeld als daar.
De energie die daar was, ik was een deel daarvan.
En dat voelde juist, zo juist. Zo goed. Zo fijn. En het was zo mooi.
Ik kreeg dit keer geen boodschap mee, het grote gevoel van liefde was er wel, maar minder dan dat ik bij D ervaarde.
Dat maakte niet uit, dit was ook compleet anders.
Ik was thuis.
Langzaam liet de fantasiewereld mij los, maar voordat het dat deed, sloot ik snel mijn ogen, en zag ik ineens een snoepfabriek.
Ik zweefde boven een grote fabriek, met allemaal snoep daarop, levensgroot, en ik bewoog me erdoorheen.
Snoep, snoep, overal zag ik snoep.
Het was overal om me heen, en het voelde leuk, ik was in lui lekkerland terecht gekomen.
Ik opende mijn ogen weer en de realiteit was weer terug bij mij aan het komen, de overheersende kleur in de kamer was nu blauw met rood.
Het was een smalle rechte woonkamer, en de rest van de woonkamer had zich tot een grote tunnel gevormd en ik keek precies de rabbit hole in van Alice in Wonderland.
Stoelen stonden tegen de muren, muren die zo gevormd waren dat ze een grote tunnel vormden en me bijna riep om erin te springen.
Het konijnenhol was ook blauw, heel diep donker blauw, en deed me heel erg denken aan de videoclip “Blue” van “The Birthday Massacre”
Links van mij stond een rode lamp, en die lamp gaf ineens een stuk meer licht dan normaal.
Rechts daarvan ontstonden schaduwen van die lamp, en ook de lampen herhaalde zich.
Maar waren het wel lampen?
Ze bewogen weer… nu waren het ramen.
Het had een aziatische tint, het leek alsof de linker kant van die rabbit hole allemaal ramen aan de zijkant had zitten waar licht doorheen scheen.
Ook de tunnel begon zich steeds meer rond te draaien.
Sneller.
Sneller.
Ik voelde me grappig, heel… hol op de een of andere manier.
Niet mij in elk geval.
Maar ik kwam langzamerhand weer bij.
En ook nu voelde ik weer die opluchting, alsof er een grote last van mijn schouders gevallen was.
De fantasiewereld bracht me met zachte handen weer terug de realiteit in, en ik zakte langzaam maar zeker weer mijn lichaam in.
Ik raakte weer heel erg in mezelf gekeerd, en dat is de rest van de avond wel een beetje zo gebleven, het was zo’n indrukwekkende ervaring.. gewoon alles bij elkaar.
Ik was er helemaal stil van.
Maar het leek alsof alle slechte maanden die ik dit jaar heb gehad ineens vergeten zijn.
Alsof ik nu weer met een schone lei kan beginnen.
Het was prachtig om mee te maken, alles wat ik zag, alles zo puur, zo schoon, zo beeldschoon.
De wereld accepteerde me, hield van me, en ik hield van die wereld.
Die dimensie.
Het is een dimensie die in mijn bewustzijn bestaat, en dat wetende, is een prachtige gedachte.
Dat dat een stuk van mij is, dat ik helemaal niet ken.
Ik denk dat dit een hele positieve stap was, ik heb een positiever gevoel over alles hierna.
Ik weet eindelijk wat deze stof met je doet.
En ook dat elke trip zó anders is verbaasd me.
Tevens denk ik ook, dat als dit een bijna dood ervaring hoort te zijn, dat ik totaal niet bang ben om dood te gaan.
Ik denk dat ik zelfs met zekerheid kan zeggen dat het misschien zelfs.. hoe raar het ook mag klinken.. leuk is?
Het is niet dat ik per sé dood wil, meer dat, als je in die dimensie met zulke open armen ontvangen word, het zoveel liefde kan geven, zo’n warm gevoel, waarom zou de dood dan iets zijn om bang voor te zijn?
Waarom zou het dan zo erg zijn?
Ja.. je bent er dan niet meer.
Maar in mijn trips was ik er ook niet meer.
En was dat erg?
Nee..
Wat dit met een mens doet, althans wat het met mij gedaan heeft, is ongelofelijk.
Hoe zoiets zoveel bij je kan oproepen, zoveel kan oplossen, zoveel bij je kan doen.
Zo’n klein stofje.
En toch zo groot.
Ik heb nooit zoveel liefde gevoeld.
Ik heb me nooit zo erg ergens thuis gevoeld.
Ik heb me nooit zo geaccepteerd gevoeld.
Maar ook..
Heb ik nog nooit zoiets puurs, zoiets moois gezien.
Overtreft dit LSD?
Zonder twijfel.
En dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik het heb gebruikt.
Ik kan dit met geen enkel ander woord beschrijven dan met “wauw”.
Ik ben blij waar het me gebracht heeft.
En was het met mij heeft gedaan.
Wij weten niks van de wereld.
En dan heb ik over de wereld die je met het blote oog niet ziet.
Maar er zijn wel hulpmiddelen.
Hulpmiddelen om hier een glimp van op te vangen.
Tijdens seconden van glas.
"In this infinitely vast time and space with no limits self, we hold up to examination all contradictions and paradoxes and see they no longer conflict. We can hold, absorb, and accept everything our mind conjures up: good and evil, suffering and happiness, small and large. We now are certain that consciousness continues after the body dies, and that it existed long before this particular physical form. We see the entire universe in a blade of grass and know what our face was like before our parents met.
There is a searing sense of the sacred and the holy. We contact an unchanging, unborn, undying, and uncreated reality. It is a personal encounter with the Big Bang, God, Cosmic Consciousness, the source of all being. Whatever we call it, we know we have met the fundamental bedrock and fountainhead of existence, one that emanates love, wisdom, and power on an unimaginable scale
It’s really changed my feelings about death. I’m not nearly as afraid to die as I was before. It has also really changed my view of life about how things are basically not as they seem.
Outside me, not much is different. Inside, I rest in the comfort of knowing my soul is eternal and my consciousness endless"
Op LSD heb ik namelijk ook best wel bizarre trips van meegemaakt, heb over mijn bad-trip en mijn eerste keer LSD ook een report geschreven :
