Toen ik je online zag, had ik zo'n antwoord verwacht. Als we ooit in de politiek gingen, dan waren we elkaars vijanden. Neemt niet weg dat we after-hour drinking buddies kunnen zijn
Het gaat hier over jaren wekelijks gebruik. Het verlies in serotonine heropname transporters, bijhorende levensstijl, cognitieve achteruitgang etc… Rarara zal vast wel geen hersenchirurg zijn die tien uren per dag aan het werk is. Dat fameuze mdma-gevoel gaat echt wel achteruit, geen enkele wekelijkse gebruiker komt er mee weg. In mijn ervaring is mdma overrated. De eerste keer was bij mij nog altijd de beste; mijn candyflip report staat hier ergens op DF. Na de eerste keer was er altijd iets dat ontbrak. Zeker mdma alleen is veel minder dan lsd+mdma. Niet dat ik mensen een loodzware candyflip zou aanraden, maar in mijn ervaring stelt mdma op zichzelf wat teleur. Ik heb nooit begrepen dat mensen puur voor mdma alleen, stukjes van hun leven weggooiden. Het licht er ook zo dik op. Ik kan echt niets negatief denken op mdma, mooi droombeeld…
Geeft MDMA een authentiek gevoel van empathie en liefde? Of is het een vergankelijke, vluchtige staat? Zou je datzelfde gevoel van liefde en empathie kunnen ‘verspreiden’ zonder het gebruik van mdma? Als je dat kan, waarom MDMA gebruiken voor een andere reden dan jezelf genot te schenken, wat alleen maar met je ego te maken heeft?
Iedereen spreekt ook altijd over ‘liefde’ als het over mdma gaat. Wtf is liefde eigenlijk?
Ben bezig met Plato’s Symposium te lezen. Het Symposium bevat twee wereldberoemde uiteenzettingen over liefde, de mythe van Aristophanes en de inwijding van Socrates in de waarheid van Eros door Diotima, een priesteres.
Ten eerste heb je de liefde als de verrukkelijke vervulling van een gemis (verlangen). Aristophanes beschrijft de liefde zoals wij die dromen: liefde als een droombeeld of een illusie. Hij verstaat het verlangen als een eindeloos smachten, als een sterven aan verlangen. En de liefde is de genezing van het verlangen.
Ten tweede heb je Socrates. Voor Socrates is de liefde niet de vervulling van het verlangen. Liefde is gemis of een tekort. Liefde wordt dus als verlangen begrepen. Met de visie van Socrates hangt samen dat de waarheid van de liefde niet te vinden is in het object, maar in een werkelijkheid er buiten, een werkelijkheid die het object overstijgt of transcendeert. Liefde laat de band met object achter zich. Ze stijgt er bovenuit. De waarheid van de liefde is niet gebonden aan het object waarin ze schijnt. De incarnatie van de waarheid is van ondergeschikt belang en volstrekt bijkomstig.
Storend aan de benadering van Socrates is dat liefde, anders dan Aristophanes en onze spontane opvatting hierover, niet wordt begrepen aan vreugdevol genieten van de aanwezigheid van datgene waarvan je houdt. Neen, liefde geniet niet van de werkelijkheid die haar te beurt valt. In het bezit knaagt al opnieuw het gemis. Alsof liefde wezenlijk nostalgisch is.
Het Symposium eindigt met een merkwaardig, burlesk, tragikomisch voorval. Alcibiades, stomdronken, komt onuitgenodigd binnen vallen. Hij geeft geen lofzang op Eros zoals de genodigden, maar maakt publiekelijk bekend dat hij nog steeds verliefd is. Hij is jaloers omdat Socrates zich heeft neergevlijd naast de mooiste van het gezelschap, Agathon, de prijswinnaar van het tragediefestival.
Waarom eindigt Plato het Symposium op die manier???
Plato zou onrechtstreeks het verhaal van zijn meester Socrates bekritiseren en hij laat zien wat exclusieve liefde is en inhoudt. Geen exclusieve liefde zonder een donkere jaloezie en afgunst.
Zeer interessant vind ik persoonlijk, hij heeft een unieke visie over liefde. Een ander soort liefde dan het lichamelijke, een liefde gericht op het abstracte. Mdma staat er eigenlijk echt haaks op, het is niets meer dan een eenvoudige neurotoxische droom.
You have to know the material you're writing about before you alter it.