Nu ik 4 weken (op 1 avond terug val wat heel erg tegen viel na) nuchter ben en ik er met een heldere kijk op terug kan kijken geef ik het eindelijk toe. Ik ben verslaafd. Pep sloop er bij mij niet in, vanaf dag 1 dacht ik er constant aan en nog steeds, alleen ik weet dat het mij niet meer kan brengen wat ik wil, en dat is eindelijk eens een connectie met mensen voelen. Ik heb de diagnose ADHD, hoogbegaafd en autisme gekregen en eerlijk gezegd doet dat me niks. Het is wel lastig, mn hoofd gaat kanker snel, ik denk in andere patronen en kan dit vervolgens niet uitleggen aan mensen. Pep zorgde ervoor dat ik tolerant was naar andere mensen en me meer kon inleven. En natuurlijk een connectie voelen die uiteindelijk alleen maar gebaseerd was op drugs en het gebruik ervan.
In het begin haalde ik 5 of 6 dagen door inclusief werken, niet eten en totaal geïsoleerd van mijn leefomgeving. Ik had steeds in mijn hoofd dat bijvoorbeeld mijn collega's onder mijn niveau waren en als ik klaar was met werken dat ik me weer tussen intelligente mensen kon begeven, die mij tenminste begrepen. Maar na een maand of 3 begon ik in te zien dat we steeds dezelfde gesprekken hadden en eigenlijk maar 1 echt raakvlak, en dat was drugs. Op dat moment begon ik in plaats van te stoppen, nóg meer drugs te gebruiken om wanhopig de connectie te behouden tot op en gegeven moment mijn handen van droogte open scheurde en er een kies afbrak door tand erosie. Dat was na PRSPCT XL met kerst (wat trouwens echt een kutfeest is). Toen was ik 5 dagen door met 5 dagen feesten en 2 dagen werken, en ik kwam bij iemand anders thuis om te afteren, ik ging zitten en werd moe. In plaats van te slapen legde ik 2 kanker dikke lijnen pep en snoof deze op. En ik viel in slaap. Toen dacht ik bij mezelf, het werkt niet eens meer, ga naar bed wat ik ook heb gedaan. En daarna had ik besloten om na oud en nieuw te stoppen (dit tegen niemand verteld om mezelf niet te jinxen). Op oud en nieuw had ik in een uur of 6 tijd rond de 5gr gebruikt en er was geen effect, ik ben toen nog naar een after gegaan maar ik voelde me zo kut dat het stoppen heel makkelijk was. Want het zou nooit meer worden als toen.
De weken erna ben ik in een enorme depressie geraakt waarbij ik afgelopen week geprobeerd heb een einde aan mn leven te maken. Gelukkig had ik mezelf al ingedekt met een vriend die manisch depressief is. We hebben afgesproken dat als we in zo een staat komen (ik heb er sowieso last van) dat we elkaar bellen hoe dan ook. Ik wilde dood maar ik wilde niet dood, dus ik belde hem. Uiteindelijk de hele kamer kort en klein geslagen en uiteindelijk pep genomen vlak voordat hij thuis kwam. Ik werd er rustig van, maar ik voelde me tegelijkertijd kut omdat ik had toegegeven.
Nu ben ik een week verder en ik heb het moeilijk, maar minder erg. Ik zit al de hele week thuis na te denken over wat voor een puinhoop mijn leven is geworden. Ik had alles, een mooi huis, een mooie vriendin met wie ik oud wilde worden, een eigen bedrijf. En nu woon ik bij mn oma, en de rest ben ik kwijt. Ik heb trouwens wel een fulltime baan ternauwernood kunnen behouden.
Dus ja, ik ben verslaafd. Dit is de eerste keer dat ik het toegeef.
:cheers:
Je sexdrive ligt waarschijnlijk ook op zn gat. 
maar zoals de rest zegt, goed dat je eerlijk bent. Zolang je het niet toegeeft, gaat het niet lukken om te stoppen 
Heel veel sterkte man.
