Verslaafd ja | maar ik ga er tegenaan :)

Hallo,

zoals het onderwerp al een beetje aangeeft, ben ik al wel tijdje bewust van het feit
dat mijn gebruik van speed al een tijd problematische is.

Maar hulp inschakelen is door mijn eigen schuld nog complexer & moeilijker (om de stap daadwerkelijke te maken) gemaakt dan die opzich al zou zijn.

Ik zal het zo kort en volledig de situatie uitleggen in de hoop dat iemand misschien wat adviezen heeft, want het probleem is dat ik bij niemand persoonlijk het hele verhaal compleet kan vertellen.

Situatie:
Rond mijn 16e ben ik begonnen met speed, en bleef netjes tot alleen gebruik in het weekend. En dan heel soms vrijdags en zaterdags of alleen zaterdags. Als het beide waren sliep ik meestal zaterdagmiddag nog wel paar uurtjes(voor zover dat lukte maar zoiezo wel op bed liggen en ogen dicht) Zondag dan meestal bed dag en maandag was 1e deel van de dag standard moeizaam opgang komen maar verder nergens last van. Dit bleef eigenlijk wel zo tot me 19e.

Vanaf me 19e ben ik in loondienst gegaan voro 40 uur per week, ik had fysiek niet heel zwaar werk maar omdat ik verhuisd was 135 km verder op moest ik ook eigenlijk weer sociale contacten opbouwen, wat achteraf nooit echt gelukt is. Maar toen ik me proeftijd had gehad en jaar-contract kreeg, merkte ik dat ik het fijner vond om op kantoor over te werken dan om thuis te zijn. Dus ik begon dagen te werken van 9 uur beginnen en tegen 23:00 af te sluiten.
Dat begon ik na een weekje of 2 niet meer vol te houden, en toen heb ik de fout gemaakt door speed doordeweeks in te gaan zetten, want de opdrachten die ik voor me baas maakte had ik door overwerken altijd heel snel en zorgvuldig af. En ik wilde hem maar wat graag tevreden houden.
Ik dus mijn gebruik omgedraaid. Gebruik doordeweeks stoppen in het weekend. Dit heb ik ruim 3 jaar volgehouden tot me 22.(ik ging 1x per maand weekend naar mijn ouders toe, en ging altijd langs de dealer die ik daarkende en nam voor een maand steeds mee)

Toen zijn er dingen gebeurd binnen het gezin wat heel moeilijk voor mij was en ik raakte heel erg depresief en werd heel suicidaal. Ben toen gestopt met werken(ziektewet) en uiteindelijk besloten om uit veiligheid tijdelijk terug te gaan naar ouderlijk huis. En ondertussen (vanaf het moment dat de problemen begonnen) kwam het gebruik in het weekend er bij. Ben bij mijn ouders 7 weken opgenomen geweest in GGZ kliniek maar op de openafdeling, en heb daar dus gewoon door gebruikt en het is nooit opgevallen. Hier is borderline geconstateerd en een eetstoornis. Dit was gebasseerd op mijn denken over eten,lichaamsbeeld etc en mijn doen (en gewicht). Maar gewicht was denk ik meer het gevolg van de speed.
Aangezien ik na opname nog niet stabiel genoeg was voor volgende behandeling en er wachtlijsten waren heb ik nog een tijd bij de Dagbehandeling gezeten, dit was 1 dagdeel per dag en 5 dagen per week. Ook tijdens deze periode door gebruikt de volle week.
Toen ik redelijk stabiel was qua depri & suicidaliteit, Mocht ik van het UWV proberen om een studie te gaan doen, dit wilde ik omdat ik ondertussen ook hier weinig vrienden meer overhad (alleen de echte vrienden zijn er altijd gebleven) en school prima plek is om sociaalnetwerk optebouwen. Dus ben begonnen toen met HBO opleiding dit was afgelopen sep2010.(ook tijdens school blijven gebruiken) Voordat de therapieen zouden beginnen was gebleken dat de thuissituatie bij mijn ouders niet stabiel genoeg was voor het volgen van de DGT en een eetstoornisbehandeling. Hierdoor is besloten dat ik zou gaan begeleidwonen dat in dec.2010 plaats vond. Ook hier ben ik blijven gebruiken, ik had wel veel begeleiding maar niet 24/7, dus het is hen ook niet dermate opgevallen. (woon nog steeds bij die instantie, wel andere locatie)
De therapieen zijn beiden gestart jan. 2011. Toen bleek dat dit zo zwaar was dat ik mijn opleiding tijdelijk heb stilgezet (ga komende sep. verder)
Dus vanaf toen tot heden, ga ik door deweeks 4 dagen naar therapie toe. Per dag is dit ongeveer 1 uur therapiesessie. Op 1 dag na dat is de DGT vaardigheidstraining die duurt 2,5 uur.

Zowel bij de intake van eetstoorniskliniek als bij de DGT heb ik nooit drugsgebruik genoemd. Het was wel bekend dat ik af en toe wel veel alc drink. Maar niet zodanig veel en lang achter elkaar dat ik verslaafd was daaraan. Maar hier word tot op heden wel veel opgelet. Ook als er werd gevraagd opintake zei ik dus bij alc gebruik ja, maar heb nooit durven zeggen dat ik dus drugsgebruik.

Bij het begeleidwonen heb ik een jongen (medebewoner) leren kennen waar ik het enorm goed mee kon vinden, en wel intiem mee was. Ik weet niet meer goed hoe we er opkwamen maar ik was pas voor de 2e keer op zijn kamer en we kregen het over drugs. Toen bleek dat hij ook al tijden speed gebruikt maar ook coke en af en toe blowd. Toen heb ik verteld dat ik ook speed gebruik maar was toen niet erg duidelijk van hoeveel en hoelang al. Maar goed resultaat was, dat we samen gingen gebruiken in het weekend. En toen heb ik eigenlijk voor het eerst ook nachten doorgehaald dat ik dus helemaal niet sliep. Dit was redelijk funest merkte ik , dus heb toen wel gezegd dat ik wel rond 5 uur in de ochtend tot aan de lunch wel wil slapen. Dit heb ik wel gedaan en ging beter.

Ik merkte snel dat deze jongen een stuk verstandiger gebruikte dan ik. Hij zorgde dat hij voldoende at en dronk. En ivm met werk dat hij doordeweeks wel had gebruikte hij eigenlijk of niks of een klein beetje.
Maar omdat we redelijk close waren kwam hij er wel heel snel achter dat het in mijn geval dus niet zo was. En hij begon zich zorgen te maken en dit ook te uiten. Uiteindelijk ging het wel zover dat hij gewoon drinken voor me neus neerzette en mij half dwong om het op te drinken. Zelfde met eten wat ik samen met de kliniek wel aan het opbouwen was maar oa. door de speed wel heel moeizaam gaat.

Deze jongen heeft eigenlijk als eerste door me verdediging heen weten te prikken. Dat mijn speedgebruik zodanig erg is dat ik hier wel meteen hulp voor moet ingeschakelen.
Dit kwam heel hard (en emotioneel) binnen en toen pas ging bij mij denk ik het knopje om. Maar ben blijven gebruiken, en ben ook niet geminderd.Dus nog steeds 7 dagen pw.

Ik heb toen 1x op mijn dagboekkaart van de DGT gezet dat ik speed had gebruikt. Toen we de dagboekkaarten gingen bespreken kwam dit aanbod. Maar hoe de therapeut hierop reageerde, kwam bij mij over alsof ik iemand had vermoord, dus ik ben daar erg van geschrokken. Zij advisereerde me om wat ik nog had weg te doen omdat ik anders zou blijven gebruiken. Ik heb niet verteld dat dit niet de eerste keer was. Ze had er ook niet naar gevraagd. Ik zou dit dan dezelfde avond nog doen. Bij de sessie daarop vroeg ze er naar. En heb geantwoord dat ik het had doorgespoeld. Zij tevreden gereageerd en nadien nooit meer over drugs gehad. Deze situatie speelde zich af in begin april 2011.

Ondertussen bleef die jongen zijn zorgen uitspreken. Maar ik had hem verteld dat ik de stap niet durf te zetten, vanwege het feit dat ik al ruim 2 jaar in de GGZ zit en al die tijd dit heb verzwegen, en als het nodig was hier over liegen. En door de reactie op de dagboekkaart ben ik vooral voor de DGT het meest bang/angstig, want dat is wel mijn hoofdbehandeling dus die moet mij doorverwijzen of met vaardigheidstraining en toepassing dit op te lossen.
Voor de rest ben ik altijd WEL eerlijk geweest over de rest. Automutilatie,Alc gebruik. Maar om 1 of andere manier durf ik wat betreft drugs dit tot op heden nog steeds niet.

Ik heb door Automutilatie een grote 3e graads brand wond opgelopen in feb. 2011 en daarvoor ga ik elke 2 weken naar de wondpoli voor controle. De wond geneest niet of erg langszaam, door speed en de slechte voeding momenteel. Dit viel hun ook op maar omdat mijn eetstoornis bekend is, zal dat de reden wel zijn geweest. Ik had dus paar weken geleden besloten omdat er ook vanwege die wond en de rest toch wel met iemand moet gaan praten over de speed, om dit in het ziekenhuis te doen, dat is veiliger en wellicht makkelijker voor mij. Heb het 2x geprobeerd maar ik krijg het er niet uit. Hier thuis krijg ik voor de verbandwissel de thuiszorg om de 3 dagen. Heb ook daar geprobeerd maar eveneens het lukt niet.
Maar ik besef wel dat ik hoe dan ook zoiezo advies nodig heb hoe ik dit bij mijn hoofdbehandelaar ga vertellen want dat is ook een grote angst en drempel.
Toen bedacht ik, ben met de DGT klaar in feb 2012 dan ga ik over mits alles goed verlopen is , naar ambulante vorm, met andere hoofdbehandelaar. Dit vond ik wel mooi plan en daar liet ik het bij. Speed gebruik nog steeds evenvaak, hoeveelheid: lichte stijging vanwege tollerantie

Huidige situatie, sinds 3 weken ben ik overgeplaatst naar 2persoonsappartement van begeleidwonen in het kader van stap voor stap opbouwen naar zelfstandig wonen. Hier komt dus heel veel meer druk te liggen op mijn eigen verantwoordelijkheid. Zoals met eten bijv. oude locatie vaste eettijden en eten werd klaar gemaakt. iedereen had bijvoorbaat al het idee van dit gaat gigantische fout; de Eeetstoorniskliniek, DGT, Die jongen, Ouders, en aantal woonbegeleiders.
Het resultaat na 3 weken hier is:
Ik mis de bezorgdheid van die jongen enorm en zijn controle. Wat dat zorgde wel dat ik wel iets at en dronk omdat ik hem geen pijn wil doen. Maar we zien elkaar nu niet zo frequent meer. hij is hier in die 3 weken nog maar 1x geweest. Komt ook omdat ik 1 weekend niet hier was maar bij vriendin.

Speedgebruik dagen/hoeveelheid hetzelfde,

Drinken: 1,5L Fles cola -light doe ik 2 a 3 dagen mee. Daarnaast drink ik niks op die 1e week na toen begon ik weer met 3x 50cl bier te drinken per dag. Maar is in de 2e week totaal opgehouden

Eten: over de hele periode dat ik hier zit , die 3 weken, heb ik per week maar 1 eetmoment gehad van een paar crackers. Dus 6 dagen per week totaal niks binnen gekregen.

Ik heb dus geen energie meer over om nog iets anders te doen dan op me kamer zitten achter pc en momenteel komt de energie voor therapie ook in in gevaar. Wat ik dan nu nog HEEL VERKEERD oplos door beetje speed te nemen vlak voor dat ik wegga.
Gewicht: gaat dus verder naar beneden terwijl ik al op de ondergrens zat wat met kliniek is afgesproken.
Vrijdag was ik daar. en werd geconcludeerd dat dit niet goed gaat en dat ik wellicht binnen 2 weken in het ziekenhuis lig omdat ik dan ingestort ben. Dus we hebben besloten om meteen te beginnen met nutridrinks kijken of ik dat wel neem en ook binnenhoud. Heb het spul vandaag binnengekregen (angst om naar de apotheek te gaan dus online besteld wat dus even duurde)
Afgesproken tijd was elke avond 18:00 1 flesje en liefst op de dag meer maar 1 is al een begin.

Heb de verzenddoos nog niet eens opengemaakt

maar goed , ook ik zie nu heel duidelijk dat ik dit niet ga volhouden tot dat de DGT afgelopen is, dus ik moest ergens opzoek gaan naar advies. En via internet Is toch makkelijker.

Ik heb voor deze site wat online internethulp sites bezorgd voor drugsverslaving. En dan kan je soms e-consult aanvragen. Dit was ik eigenlijk vanplan maar toen ik het formulier opende en zag dat ik naam,achternaam geb.datum, postcode moest invullen en of je al onder medische behandeling staat. Werd ik hier weer zo bang van dat ik ook dat niet meer durfde.

Het vertellen hier is niet eng. Merk alleen wel dat ik wel bang ben voor reacties, kan slecht kritiek krijgen bijv. En op andere forums waar ik dan wel eens zei dat ik elke dag gebruikte, kreeg ik stortvloed over me heen van hoe stom ik wel niet was en dat ik mezelf helemaal naar de tering help. En dan denk ik DAT WEET IK WEL. maar op die sites kan ik dus niet wat ik hoop hier wel te kunnen, advies tips en niet alleen maar bevestiging van hetgeen wat ik al weet.

Ik zal nog paar korte dingen zeggen/uitleggeven:
-DGT = Dialectische gedrags therapie
-Eetstoorniskliniekbehandeling = individueel therapie + Individueel Psychomotorische therapie
Huidige woonbegeleiding komt 1x per week 1 uur langs.
-Tollerantie heeft wel altijd mee gespeelt maar ging niet super hard, nu wel ruim 10x meer dan in het begin
-Om 1 of andere reden heb ik heel weinig bijwerkingen/schade aan me lichaam dat ik dus merk. Me neus is wel gevoelliger maar heb niet of soms 1x per maand bloedneus. Ik wissel ook veel af tussen snuif/neusgat en af en toe tijdje slikken maar dan heb ik veel meer nodig dan met snuiven

Ik heb het met die jongen ook over het feit gehad dat ik zoveel hulp om mij heen heb maar dat niemand het ooit is opgevallen. Die jongen merkte op, dat hij zei dat hij het nu weet, maar die tijd dat we daar waren en ik dus wel gebruikte, was het hem ook nooit opgevallen. Enige wat ik duidelijk laat zien als ik gebruikt heb, zijn de tics bijv: telefoon in de hand en draai het constant rond. En wil nog wel eens raar knarsen met me tanden.

Wat je wel kan merken (als je het dus weet) maar wat door anderen gezien word als gevolg van mijn andere stoornissen:
Geen eetlust (eetstoornis)
Depri zijn en ineens (na inname) vrolijk en actief zijn (stemmingswisselingen borderline)

Ik ben van indische (srilankeese) afkomst, heb dus bruine ogen. En ik heb het getest met die jongen, je moet heeeeeeeel goed kijken en met perfecte licht inval, dan kan je zien dat me puppillen vergoot zijn. Maar dat is ook weer iets, waarvan je het eerst wel moet weten.
Die jongen heeft fel blauwe ogen, dus ik bij hem altijd wel zien of die al gehad heeft of niet.

Heel af en toe plan ik het snuiven heel verkeerd en komt begeleiding (binnen 15 min na snuif) naar me toe om iets te vragen, dan zit ik constant me neus dus op te halen. Maar dat gebeurd zo weinig dat ik daar altijd mee weg kom door te zeggen, lage weerstand snel verkouden.

Het is een enorm lang verhaal geworden sorry daarvoor maar dit is enige manier om het in 1x zo duidelijk mogelijk neer te zetten.

Want er moet wel wat gebeuren! dat is een ding dat zeker is.

Groetjes en bijvoorbaat dank voor reacties(tips/advies),

A (24 jaar)

-edit- aantal dingen toegevoegd was ik vergeten:
tolerantie info
lichamelijke complicaties.

Oke, ziek lange tekst maar ik ben er door geraakt. Maar wat wil je nou precies bereiken hier ? Ik bedoel.. je ziet zelf in dat het zo niet verder kan, enkel doe je er niets aan? Dit forum gaat geen oplossingen bieden. Het enigste wat wij kunnen zeggen is eet en drink meer, om te beginnen. Maar verwacht hier geen wonderen. Je hebt professionele hulp nodig, en snel. Vooraleer je crasht en trust me, dat is niet fijn.

nou hoe ik bijv dit nou ga vertellen aan die DGT therapeut bijv. of is er misschien ene manier om dit anders aan te pakken(om tot prof. hulp te komen)

en nee ik verwacht geen oplossingen , maar er serieus over kunnen praten is voor mij al een stap de goede kant op.

Ik heb je verhaal gelezen en ik denk dat de eerste stap is dat je gelukkig inziet dat je niet goed bezig bent.

Ik heb er vertrouwen in dat je er met professionele hulp er wel gaat uitkomen, maar dan moet je gaan stoppen met de waarheid te verzwijgen. Mensen vertrouwen jou op je woord, begin dan eerst met je zelf te vetrouwen en vertel de waarheid en probeer het gewoon op te biechten.

Ik moet wel toegeven dat ik het al een goede vind dat je dit met het forum deelt

Ik las dat je een goeie vriendin had en die goeie maat van je. Als je het echt niet kan vertellen, waarom print je dan niet dit verhaal uit en stap je samen met die goede maat/vriendin naar een professionele instantie. Met de hulp van hun en vertrouwen in je zelf hebben, dan kom je er wel uit.

Je moet het alleen doen.

Heftig verhaal. Wat er ook gebeurd: veel sterkte. Ik vrees dat je dat zal nodig hebben. De weg die voor je ligt is lang, maar minder lang en pijnlijk dan wat je nu al achter de rug hebt. Trek je daar aan op.
Je hebt duidelijk schrik om je persoonlijkheid (naam enzo) in verband te brengen met drugs. Hier op het forum kan het anoniem, maar waar dat niet kan lukt het je niet. Je gaat echter geen totale instorting kunnen voorkomen zonder om hulp te schreeuwen!! Er zijn geen wondermiddelen om je over die angst heen te zetten, je gaat het zelf moeten doen. Jij gaat moeten om hulp vragen, jij gaat de stap moeten zetten. Niemand merkt het op, dus zo is het nu eenmaal...
Heb je al gedacht om die jongen die je zo vertrouwt mee te nemen? Je kan eventueel aan hem vragen om je verhaal te doen tegen iemand die het moet horen, in jouw bijzijn. Of omgekeerd, jij legt het hun uit, en hij zit erbij. Als je blokkeert en weer dreigt op te geven dan neemt hij het van je over.
Schrijf desnoods een brief aan bepaalde personen, en onderteken het met je naam.
Je hebt sowiso hulp nodig, heel hard en dringend zelfs!! Dit ga je anders niet lang meer volhouden vrees ik...

Blijf hier posten om af en toe je verhaal te doen! Eenmaal die eerste stap gezet is gaat de bal aan het rollen gaan en zal de drempel verminderen.

Hier heb je al een halve drempel gezet, nu nog de andere helft en je bent al een pak dichter bij je doel. Je bent dus al in de goede richting aan het gaan. Hou die trend vast!
Veel succes! Hoop oprecht dat het goed gaat!

Hoi, allereerst goed dat je verhaal kwijt wilt hier.
Ik denk dat het allerbelangrijkste is nu te kijken waar je precies zo bang voor bent.
Ik kan me heel goed indeken dat jaren lang gebruik en hier over gelogen hebben erg confronterend moet zijn om toe te geven.
Je heb je inmiddels in een web van leugens gesponnen, en daar kom je niet maar zo uit, ik denk zeker dat je intiligentie en Bordeline daar bij niet in je voordeel zijn.
Je kan jezelf namelijk (schat ik in) makkelijk voor de gek houden) zoals je ook bij anderen doet.
Ik hoop dat je het niet als belerend ervaart als ik dit zo even opsom.

De kans om afgewezen te worden om dat je ander bent, of lang gelogen hebt is een heel complex iets, ik ben zelf Biseksueel en het uit de kast komen is een van de heftigste dingen die ik tot nu toe ervaren heb.
gelukkig viel de recaties mee, maar die bal van angst en alles kan je enorm naar de strot grijpen, het is enigsinds verglijbaar mischien,ik kan me iig wel inbeelden dat het enorme drempel voor je is.
Dat zeg je zelf ook al.

Zoals ik het bekijk zie heb je 2 keuzes,zo doorgaan leid uiteindelijk in doodgaan, maar daarvoor aan af zit een gruwelijke weg van nog meer fisieke afbraak en geestelijke pijn, of je gaat het obiechten, en hulp ervaren, stap voor stap eerst maar langzaam van de speed af in een afbouw kliniek lijk me het beste, met jouw verhaal zullen ze er alles aan doen je zo snel mogelijk op een goede plek te krijgen.

Het eerste zal je mischien aanlokkerijker in de oren klinken, de weg van de minste weerstand, lijkt het, maar de overlevingsdrang in mensen is groot + als je voor zoiets kiest doe je anderen daar ontzettend veel verdriet mee.
Tuurlijk zullen sommigen ook verdriet en boosheid ervaren als je het opbiecht maar dat valt in het niets bij de pijn en boosheid en frustratie van optie 1.
Je eigen angsten aangaan is het moelijkste wat er is, maar hoe clice alles wat ik zeg ook mag zijn je bent het ook waard om te leven, je verdient ook je kans op geluk, die kans moet je echter wel voor jezelf crieeren.
Sorry dat ik een spielbeeld voorhouw, maar daar begint het nu eenmaal.

Als tip kan ik je meegeven, zet dit verhaal op papier of in een mail en laat die lezen aan een vertouwens persoon binnen je hulp curcuit, aan diegene die je het meest vertouwd.
En dan gewoon geven. verzenden, de uren daarna zullen heftig zijn, maar het gewoon er over praten zoals je al zegt is al een hele stap, dat zal al een last van je schouders doen vallen.
vanaaf daar rustig verder kijken dag per dag een passende oplossing zoeken.

Ik wens je alle sterkte en geluk toe en wees een beetje streng voor jezelf, ik ken je mischien niet, aleen van dit verhaal maar tog heb ik vertouwen erin dat je die drempel kan nemen.
succes.

Veggol schreef:Ik heb je verhaal gelezen en ik denk dat de eerste stap is dat je gelukkig inziet dat je niet goed bezig bent...........

Tomaat schreef:Heftig verhaal. Wat er ook gebeurd: veel sterkte.................

beiden bedankt voor de reactie, en ik had eigenlijk nog niet eens gedacht aan om vriendin of die jonge te vragen mee te gaan. Maar miss komt het omdat ze beide gebruiken en beide ook in de hand hebben (schaamte vanmij miss)

Frog schreef:Hoi, allereerst goed dat je verhaal kwijt wilt hier..................

het is hard om te lezen maar kan niks anders zeggen dat je wel gelijk hebt in veel punten.
Maar het is bijv. mijn gevoel die mijn gezond verstand voor de gek houd. Dat zie je met eten bijv. ook en met het suicidale gedrag (pogingen) die ik heb gedaan voor de DGT.
Ik ben samen met de DGT wel zover dat ik dus niet dood wil . Wat ik in de periode hiervoor wel heel vaak toepaste/merkte dat ik toen ook niet om hulp kon vragen dus zorgde: in ziekenhuis, dan is het bericht wel duidelijk.
Of ik heb zelfs overwogen, toen ik moest bloedprikken voor de Eetkliniek om er zelf AMF bij op te zetten, dan was dat bij de huisarts wellicht opgevallen.

Maar ik denk wel dat het mailen het beste zal zijn, ik moet er nog rustig even over nadenken want ik moet eerst nu zorgen dat ik die nutridrinks elke dag binnenkrijg en merk dat ik nu ineens hiermee bezig ga om maar niet met dat bezig te zijn...
en dat is wat ik constant doe.. ontwijken ontwijken ontwijjken.. tot het pal voor me staat en er niet meer omheen kan

MissA schreef:

Tomaat schreef:Heftig verhaal. Wat er ook gebeurd: veel sterkte.................

beiden bedankt voor de reactie, en ik had eigenlijk nog niet eens gedacht aan om vriendin of die jonge te vragen mee te gaan. Maar miss komt het omdat ze beide gebruiken en beide ook in de hand hebben (schaamte vanmij miss)

Beter neem je mensen met ervaring mee. Wie er niets van kent lult maar wat.
En natuurlijk is het schaamte. Maar je moet je erover zetten. Dat moet gewoon.
Ik ga nu even heel negatief doen, maar wat ga je zeggen als je ingestort in het ziekenhuis ligt, zonder dat de midici weten waar de oorzaak ligt? Blijven zwijgen en jezelf laten doodgaan? Of het dan zeggen, dat zou het verstandigst zijn. Maar dan ga je veel meer te horen krijgen 'waarom heb je het zover laten komen?' dan nu. Nu leef je nog, nu loop je nog rond. Probeer dat aub zo te houden, denk aan jezelf en niet aan wat anderen van jou zouden kunnen denken.

Tomaat schreef:
Beter neem je mensen met ervaring mee. Wie er niets van kent lult maar wat.
En natuurlijk is het schaamte. Maar je moet je erover zetten. Dat moet gewoon.
Ik ga nu even heel negatief doen, maar wat ga je zeggen als je ingestort in het ziekenhuis ligt, zonder dat de midici weten waar de oorzaak ligt? Blijven zwijgen en jezelf laten doodgaan? Of het dan zeggen, dat zou het verstandigst zijn. Maar dan ga je veel meer te horen krijgen 'waarom heb je het zover laten komen?' dan nu. Nu leef je nog, nu loop je nog rond. Probeer dat aub zo te houden, denk aan jezelf en niet aan wat anderen van jou zouden kunnen denken.

antwoord staat deels hierboven. ik wil niet dood. En uitervaring weet ik dat ze als ik nokkie ben heel uitgebreide bloedtest doen en met mijn frequent gebruik zal er wel wat te vinden zijn.

Maar ik ga eerst proberen iemand te vinden die ik kan mailen. zal denk ik wel iemand nog zijn buiten de GGZ, bbijv. iemand van de begeleidwonen instelling. Die weten namelijk dat ik vanuit de DGT het wel allemaal zelf moet doen en regelen etc. en zij nemen niks uit handen maar steunen wel

Wauw, dit verhaal doet me heel erg denken aan een meisje wat ik ken. Ook 24, borderline, automutilatie, eetstoornis, regelmatig alcohol en drugs misbruik.. jullie zouden zo dezelfde persoon kunnen zijn. Je verhaal raakt me hierdoor wel, wil er ook graag iets nuttigs voor je aan toevoegen waarbij je je geholpen kan voelen. Ben alleen zelf heel erg bezig met bovenstaande persoon dat ik even niet weet wat de beste tips nu zouden zijn, toch probeer ik het:

Als ik je verhaal zo lees, zou mijn eerste tip in ieder geval zijn: Probeer erachter te komen waarom je nog niet de stap hebt genomen omdat dit tegen je begeleiding te vertellen. Wat houd je tegen? ? Ben je bang voor wat er komen gaat? Welke gevoelens gaan hiermee gepaard? Probeer erachter te komen waar je jezelf precies tegen houdt, en wees hierbij 100% eerlijk tegen jezelf (dat kan héél moeilijk en confronterend zijn, maar is het enige wat wél werkt).

Heb het erover met iemand die dicht bij je staat, iemand waarvan jij denkt dat hij/zij je begrijpt en je wil steunen hierin. Dit kan die jongen zijn, een goede vriendin, of misschien wel direct je begeleiding. Probeer alle schaamte, angst en andere gevoelens die je hiervan weerhouden van je af te schudden. Als je dit doet, is het ook belangrijk die persoon bij het hele proces betrokken te houden, dus zorg ervoor dat je iemand uitkiest die je vertrouwd, waar je van op aan kan, en tot bereid bent jezelf volledig aan open te stellen.

In ieder geval heel veel succes ermee, ik (en jijzelf waarschijnlijk ook) weet dat je het in je hebt om het tot een goed einde te brengen!

MissA schreef:antwoord staat deels hierboven. ik wil niet dood. En uitervaring weet ik dat ze als ik nokkie ben heel uitgebreide bloedtest doen en met mijn frequent gebruik zal er wel wat te vinden zijn

Dat ben ik wel heer zeker dat ze iets zullen vinden. Maar je mag het toch niet zover laten komen?
Ga (morgen al!) praten met je vriendin of die jongen. Leg de situatie uit. Je vertrouwt die mensen, en op mensen die je vertrouwt kun je bouwen. Ga met met hem/haar nog dezelfde dag de situatie gaan uitleggen op de manier die ik eerder zei. Uitstellen is niet meer mogelijk, je moet direct handelen. Liever gisteren dan vandaag. Raap al je moed tesamen, met de hulp van iemand die je vertrouwt erbij zal het je lukken!

plǝɹǝʍ ǝpɹǝǝʞǝƃɯo schreef:Wauw, dit verhaal doet..........quote]

dankje, en ik zal kijken of het lukt eerlijk bij die dingen stil te staan en er achter proberen te komen. Ik weet dat ik dit ook eerder met andere dingen wel heb moeten doen, en zoals je al zei , kan dat best heftig zijn maar als ik daarna kijk is het wel goed om te doen..

Tomaat schreef:
Dat ben ik wel heer..........

ik ben even eerlijk in wat ik als eerste dacht toen ik dit las:
Naar wie moet ik nu precies gaan...mijn Therapeut DGT werkt niet op woensdag, heb donderdag afspraak dat wel & Eetstoorniskliniek therapeut is 1 uur reizen met trein en 20 min met bus....
dus het kan niet morgen.

dat is wat ik dacht.
het neemt niet weg dat ik niet veel tijd over heb, maar wel iets meer als ik die nutridrink naar binnen krijg.
en ondanks dat ik donderdag wle die afspraak heb. is zij de engste en daarmee denk ik ook wel de laatste optie aan wie ik het eerst zou vertellen...

MissA schreef:
dat is wat ik dacht.
het neemt niet weg dat ik niet veel tijd over heb, maar wel iets meer als ik die nutridrink naar binnen krijg.
en ondanks dat ik donderdag wle die afspraak heb. is zij de engste en daarmee denk ik ook wel de laatste optie aan wie ik het eerst zou vertellen...

Doe het donderdag dan. Plan het. Maar ga morgen al bij je vriend(in) om te vragen of hij/zij wil meegaan. Maak het concreet, en zorg dat iemand van je plannen afweet. Terug je staart intrekken is moeilijker dan. Je beseft zelf heel goed dat het nodig is om de stap te zetten, en dat is al een overwinning op zich! Zet door!

Ik heb het helemaal gelezen, en als eerste objectief zou ik voorzichtig durven stellen: Eten! Eten!
Je lichaam heeft voedsel, water, fruit en koolhydraten nodig!

Eet zoveel mogelijk fruit! Da's ook nog niet zo gek moeilijk om strak binnen te krijgen..
Succes!

Tomaat schreef:
Doe het donderdag dan. Plan het. Maar ga morgen al bij je vriend(in) om te vragen of hij/zij wil meegaan. Maak het concreet, en zorg dat iemand van je plannen afweet. Terug je staart intrekken is moeilijker dan. Je beseft zelf heel goed dat het nodig is om de stap te zetten, en dat is al een overwinning op zich! Zet door!

ik ga het proberen maar niet donderdag tegen de DGT. En om dit te kunnen heb ik wel meer energie nodig dan hoe ik er nu bij zit

Lavalamp schreef:Ik heb het helemaal gelezen, en als eerste objectief zou ik voorzichtig durven stellen: Eten! Eten!
Je lichaam heeft voedsel, water, fruit en koolhydraten nodig!

Eet zoveel mogelijk fruit! Da's ook nog niet zo gek moeilijk om strak binnen te krijgen..
Succes!

dat zit allemaal in die nutridrinks, en vloeibaar is makkelijker voor mij dan iets vast eten. Dat is vaak zo bij ES patienten.

dus ik ga NU die doos open maken en 1 flesje pakken en opdrinken.

et voila.. zit er in. niet eens zo smerig die chocosmaak. nu hopen dat ik geen diaree krijg ofzo

MissA schreef:dus ik ga NU die doos open maken en 1 flesje pakken en opdrinken.

et voila.. zit er in. niet eens zo smerig die chocosmaak. nu hopen dat ik geen diaree krijg ofzo

Oke, goed. Zeker iedere dag doen!

Goed dat je je verhaal hier neer zet. Zorg dat je voeding binnen krijgt, en kan me moeilijk voorstellen dat je lang in leven blijft als je deze levens stijl aanhoud. Ik krijg bijna de behoefte om je persoonlijk te komen dwingen iets te eten/drinken.

Inhale schreef:Goed dat je je verhaal hier neer zet. Zorg dat je voeding binnen krijgt, en kan me moeilijk voorstellen dat je lang in leven blijft als je deze levens stijl aanhoud. Ik krijg bijna de behoefte om je persoonlijk te komen dwingen iets te eten/drinken.

ja dwang zou helpen maar als je dan weer weggaat is het ook weer over
dus ja dat werkt ook niet. Maar denk dat die nutridrinks wel gaan werken, zolang de smaak lekker blijft. Het is vloeibaar dus heb niet de associatie met eten maar eerder met cola-ligt drinken ofzo.

en dat is heel positief

Fuck de smaak, al is het nog zo vies. Gewoon doorbijten, je krijgt er genoeg voor terug als je het opdrinkt.

Inhale schreef:Fuck de smaak, al is het nog zo vies. Gewoon doorbijten, je krijgt er genoeg voor terug als je het opdrinkt.

maar het maakt het voor mij wel 10x makkelijker dan als het vies smaakt. Maar ES is redelijk complex

Oh, ik weet niet veel over eetstornissen. Weet je zeker dat de afkeer naar eten niet gewoon van de speed komt?

Inhale schreef:Oh, ik weet niet veel over eetstornissen. Weet je zeker dat de afkeer naar eten niet gewoon van de speed komt?

nee want dan zou me gedachtengang erover en zelfbeeld wel anders zijn. En tijdens mijn werkperiode at ik wel niet super veel maar genoeg om niet zo er aan toe te zijn als nu

ES = Eetstoornis toch?

Je moet zelf inzien hoe fout dat wel niet is.
Je moet er zelf van overtuigd raken hoe slecht het wel niet is en hoe ziekelijk het wordt.
Dan ga je vanzelf wel willen eten.
Dat klinkt natuurlijk ubersimpel en ik weet dat het dat niet is, maar jij moet de stap zetten om te eten.
Anders zit je misschien als een plant sondevoeding te krijgen over een jaartje.

Over die nutridrinks:
Natuurlijk is dat makkelijker binnen te krijgen dan gewoon eten, ookal vind ik ze zelf ook niet lekker, maar ik ben er toch nog van overtuigd dat je verder komt als je gewoon eten zoekt dat je echt lekker vind, en dat eet.

bloxnix schreef:ES = Eetstoornis toch?

Je moet zelf inzien hoe fout dat wel niet is.
Je moet er zelf van overtuigd raken hoe slecht het wel niet is en hoe ziekelijk het wordt.
Dan ga je vanzelf wel willen eten.
Dat klinkt natuurlijk ubersimpel en ik weet dat het dat niet is, maar jij moet de stap zetten om te eten.
Anders zit je misschien als een plant sondevoeding te krijgen over een jaartje.

Over die nutridrinks:
Natuurlijk is dat makkelijker binnen te krijgen dan gewoon eten, ookal vind ik ze zelf ook niet lekker, maar ik ben er toch nog van overtuigd dat je verder komt als je gewoon eten zoekt dat je echt lekker vind, en dat eet.

daar ben ik ook wel mee bezig met opbouwen hoor. en qua ES weet ik prima hoe het hoort te werken. Maar therapeut wil ook dat het met kleine stapjes gaat omdat grote stappen al geprobeerd hebben en dat werkte totaal niet.

MissA schreef:Ik heb toen 1x op mijn dagboekkaart van de DGT gezet dat ik speed had gebruikt. Toen we de dagboekkaarten gingen bespreken kwam dit aanbod. Maar hoe de therapeut hierop reageerde, kwam bij mij over alsof ik iemand had vermoord, dus ik ben daar erg van geschrokken. Zij advisereerde me om wat ik nog had weg te doen omdat ik anders zou blijven gebruiken.

Dit schrikt natuurlijk ook erg af om het nog aan iemand te gaan vertellen.
Ik denk dat je therapeut vooral schrok omdat ze het als potentiële verslaving en een hoop andere problemen voor jouw zag. En ook meer wilde waarschuwen over het gevaar wat speed voor je zou zijn, denkende dat het de eerste keer voor je was.
Als je in een keer het hele verhaal verteld zullen de reacties wel meevallen (zoals op dit forum), en zal er vooral hulp geboden worden, in plaats van waarschuwingen.

maar, Deze vorm van DGT kan niet tegelijk met intensieve behandeling bij hun afdeling verslavingszorg. Dus dan moet er een keus worden gemaakt. en nog neig ik dan naar eerst dat klote eten voldoende krijgen en het kan icm met speed, en DGT afmaken danheb ik ook betere basis om dat laatste aan tepakken. Want ik zit nu nog met een half gebakken emotieregulatie systeem.

ik slaap prima en kan ook nauwkeurig doseren dus dat het echt minimaal blijft. maarja weet niet wat de therapeut denkt er over

MissA schreef:maar, Deze vorm van DGT kan niet tegelijk met intensieve behandeling bij hun afdeling verslavingszorg

Ze kunnen je ook niet helpen met een foute behandeling, dan maak je er gewoon een nog moeizamer proces van. Probeer toch zo snel mogelijk volledig eerlijk hierin te zijn zodat ze jou ook 100 percent kunnen helpen! Veel succes en stel het niet uit, als je hier al je verhaal kan doen moet je echt voor jezelf proberen het daar ook te doen, deze mensen zijn er om jou uit die put te helpen.

Azymuth schreef:

MissA schreef:maar, Deze vorm van DGT kan niet tegelijk met intensieve behandeling bij hun afdeling verslavingszorg

Ze kunnen je ook niet helpen met een foute behandeling, dan maak je er gewoon een nog moeizamer proces van. Probeer toch zo snel mogelijk volledig eerlijk hierin te zijn zodat ze jou ook 100 percent kunnen helpen! Veel succes en stel het niet uit, als je hier al je verhaal kan doen moet je echt voor jezelf proberen het daar ook te doen, deze mensen zijn er om jou uit die put te helpen.

nou de behandeling is niet foutief, want die is voor mijn emotieregulatie en daarmee boek ik goede voorruitgang.

Het is dat deze behandeling niet is voor gemiddelde en zware verslavingen en dat dus ook niet mee kan nemen in de sessies

want als ik wel eerlijk was geweest mocht ik niet eens beginnen met de DGT

Je hebt wel hulp nodig bij je verslaving, als intensieve behandeling niet samen kan met DGT kan je misschien bij een andere instelling hulp zoeken. Iemand om mee te praten die er verstand en/of ervaring mee heeft of iets in die richting.

De beste optie is toch om het aan je therapeut te vertellen. Vraag die jongen of een goede vriendin mee, en praat er van tevoren met hun over. Bij DGT gaan ze er ook vanuit dat jij hun alles eerlijk verteld neem ik aan, en met die info kijken ze hoe je het best geholpen kan worden, toch? (Denk ik, ik heb er ook niet veel verstand van..)