Inleiding
Amfetamine was altijd iets wat ik ooit eens fatsoenlijk wou hebben geprobeerd, toen had ik echt niet gedacht dat ik het nog veel vaker dan een keer zou gaan gebruiken. Dit is denk ik wel de drug waar ik me het hardst in vergist heb. Voordat ik het gebruikt had dacht ik niet dat het mogelijk was dat een stof me zo in zijn ban zou kunnen houden, en al helemaal niet iets als amfetamine omdat ik toen nog voornamelijk voor de psychedelica was.
Achteraf gezien best grappig.
Mijn ervaring
Toen ik dan uiteindelijk fatsoenlijke kwaliteit gevonden had, ben ik begonnen met experimenteren.
Met eigenlijk niet al te hoge verwachtingen mijn eerste lijntje gesnoven, wat me een fijn gevoel gaf maar ik niet echt speciaal vond. Ik was er nog steeds sceptisch over, maar dat veranderde wel vrij snel. Een paar lijntjes verder begon ik al goed in te zien waarom mensen het zo geweldig vinden, dat gevoel dat ik toen had was een openbaring. Het is eigenlijk zo een heerlijk subtiel gevoel, tintelingen overal over je lichaam en een rust en helderheid in je geest. Ik weet nog goed dat een van de eerste dingen die ik dacht was: “Fuck LSD met zijn chaos, die rust en helderheid is echt vele malen beter.” LSD was toen mijn nummer een drug, amfetamine nam dat plaatsje snel in. Toen ik eenmaal het genot van amfetamine tijdens het uitgaan doorhad, begreep ik niet wat ik leuk heb gevonden aan LSD te gebruiken tijdens het uitgaan, al die chaos en verwarring, het lukte altijd prima maar die helderheid en rust van amfetamine zijn veel chiller. Logisch ook natuurlijk, maar dat kon ik toen pas inzien. Als ik daarna nog LSD gebruikte tijdens het uitgaan was het ook altijd met amfetamine, die combinatie is geniaal aangezien de amfetamine de chaos weghaalt en je toch nog visuals hebt. Tegen deze tijd was ik er al helemaal verliefd op geworden, van mijn lage verwachtingen was niks meer over, ik was diep onder de indruk.
Ik ging het steeds vaker gebruiken, toen had het ook nog maar zeer weinig negatieve invloed op mijn leven, ik was hoogstens wat vermoeider. Ik had ondertussen amfetamine nog meer leren waarderen, het effect dat het heeft op je creativiteit en inspiratie is magnifiek. Ik heb dan ook ontzettend veel geschreven in die periode, wat de meeste hier wel in de gaten hebben gehad toen.
Ik wist wel dat het niet onschuldig was, maar toch onderschatte ik het enorm doordat ik op dat moment weinig last had van negatieve effecten en ik het nog steeds gewoon geweldig vond. Gestaag steeg mijn gebruik, haalde ik langer en langer door en begon ik kennis te maken met de befaamde “speedkater”. Op zich heeft het nog best lang geduurd voordat ik echt last kreeg van de negatieve effecten van amfetamine.
Ondertussen vond ik het al zo leuk dat ik het nog maar moeilijk kon laten liggen, wat ik dan ook niet deed, die vermoeidheid viel wel mee te leven in mijn ogen. Toen hebben mensen me al gewaarschuwd dat ik wel erg veel gebruikte, maar ik dacht dat ik alles wel onder controle had. De zoveelste keer dat ik het compleet onderschatte.
Al snel begonnen mijn dagelijkse bezigheden en ikzelf te lijden onder mijn gebruik. De vermoeidheid als ik niet gebruikte was zo groot dat ik werkelijk niks meer kon uitvoeren, en die vermoeidheid was ook niet weg met een dagje waardoor ik al snel weer opnieuw begon omdat ik toch dingen moest doen door de dag. Toen zat ik al in een vicieuze cirkel, ik gebruikte nu om alles wat ik moest doen op een dag, gedaan te krijgen. Of ja, ik deed lang niet alles wat ik zou moeten doen, alleen de hoofdzakelijke dingen, voor de rest was ik druk bezig met een hoop andere dingen die veel interessanter waren voor mij op dat moment.
Ondertussen gebruikte ik ook redelijk wat GHB en slaapmiddelen erbij. De GHB was voornamelijk voor het moment dat ik me brak begon te voelen. Om te slapen ben ik ook steeds serieuzere middelen gaan gebruiken totdat ik uiteindelijk flunitrazepam gebruikte om te slapen. Ik wist wel dat ik fout bezig was, maar er iets aan doen, dat deed ik niet. Op dat moment vond ik het in principe ook best nog wel aangenaam, ik vermeed de katers tactisch met GHB en sliep ook nog goed door de slaapmiddelen.
Toen kwam het punt waarop ik doorkreeg wat het prijskaartje was van langdurig gebruik, mijn persoonlijkheid werd helemaal kapot gemaakt. De zin om te leven was er niet meer, ik had geen zelfmoordgedachten, maar de zin om dingen te gaan doen, iets te maken van mijn leven, foetsie. Ik wist ook totaal niet wat ik aanmoest met mijn leven, ik kon geen keuzes meer maken. Ik was zo depressief als een deur maar hield wel de schone schijn op. Ik was lastig op mezelf dat ik me zo heb laten vangen, het zo heb onderschat en dat toegeven was niet echt simpel. Dit was immers niks voor mij, normaal was ik verstandig bezig met drugs, ja, ik schaamde me ervoor. Was ondertussen al redelijk wat kilootjes lichter, ik heb normaal al geen grammetje vet, nu was ik echt broodmager.
Ergens is er een punt gekomen dat ik mezelf weer terugvond en eindelijk inzag dat het echt niet zo verder kon. Ik was de manier waarop ik leefde kots beu en als ik in de spiegel keek schrok ik van de sporen die het intensief gebruik hadden achtergelaten, eindelijk had ik weer een beetje helder zicht op de stand van zaken. En dat kwam voor een deel ook doordat een aantal mensen me serieus op mijn gedrag hebben gewezen en me nog eens lieten inzien dat ik er echt iets aan moest doen. Ik was het stadium recreatief gebruik immers al lang voorbij.
Toen ben ik dus begonnen met mijn gebruik te verminderen. Dat was echt niet makkelijk aangezien je niet zo maar van dat depressieve gevoel af bent. Dat vond ik nog het moeilijkste van alles, met de vermoeidheid kon ik leven, zonder de drugs net zo goed, maar die depressiviteit maakte me knettergek.
Het heeft me eventjes gekost maar het is me gelukt en nu heb ik mijn gebruik beperkt tot de typische pep meetings. Voor de rest gebruik ik het niet meer, heb het dan ook nooit meer in huis omdat ik er toch nog altijd een zwak voor heb. Ik heb er geen behoefte aan maar als het thuis ligt weet ik toch dat ik weer meer zou gebruiken dan de bedoeling is en ik wil absoluut nooit meer in dat zwarte gat terecht komen.
- Sublimo -
