Wat kan je verwachten na (langdurig) misbruiken van MDMA?

Ik heb deze zomer bijna elk weekend MDMA gebruikt en ik merkte in mn eerste 2 collegeweken dat ik me erg moeilijk kon concentreren. Ook typ ik minder vlot stukken en kan ik papers minder snel lezen.

Heb op het moment alleen nog last van slaapverlammingen maar dit heb ik weleens vaker gehad in periodes na drugsgebruik. Hoewel ze nu wel erg intens zijn de laatste paar nachten.

XTC/MDMA heeft het meeste invloed op de serotoninecellen, die aantoonbaar schade oplopen door het gebruik. Het brein is niet in staat nieuwe hersencellen aan te maken en kan dus verloren serotoninecellen niet vervangen. In plaats daarvan gaan de resterende cellen nieuwe vertakkingen aan. Deze nieuwe verbindingen zijn helaas kwetsbaarder en zullen bij herhaaldelijk gebruik sneller beschadigd raken. Om het te verduidelijken wat beeldinformatie:





Bovenstaande afbeelding is afkomstig van onderzoek bij apen die tweemaal daags mdma opgelost in water kregen gedurende slechts vier dagen. Zoals je ziet is de aanvankelijke schade groot. Na zeven jaar hebben de hersenen zich enigszins hersteld, maar de schade is nog steeds zichtbaar. Vooral de frontaalkwab en hippocampus zijn de dupe van xtc gebruik. PET-scans bij mensen die langdurig mdma gebruiken, hebben aangetoond dat er een 20-60% reductie van de serontoninecellen plaatsvindt. Ook bij geheugentesten scoort deze groep gebruikers beduidend slechter dan de controlegroep.

commoshun schreef:Bovenstaande afbeelding is afkomstig van onderzoek bij apen die tweemaal daags mdma opgelost in water kregen gedurende slechts vier dagen.

Sagittal plane of 5‐HT immunoreaktive axons in the frontal cortex of squirrel monkeys 
after a treatment of 5 mg/kg MDMA 2x/die for 4 days

Als de proef op mensen zou zijn uitgevoerd zou een persoon die 80 kg weegt 400 mg twee maal dagelijks krijgen. In de paper staat vermeld dat deze dosering specifiek is gekozen omdat erbij bekend is dat het schade veroorzaakt. Ik wil het risico niet downplayen maar wetenschappelijk gezien kun je vragen stellen bij het vergelijken van een dergelijke extreme dosis en het gebruik van dierenmodellen om te voorspellen wat er bij mensen gebeurt. De auteur geeft dit ook zelf aan:

Whether similar enduring effects also occur in humans with a history of exposure to MDMA or other substituted amphetamines remains to be determined.

Bronnen:
- Altered Serotonin Innervation Patterns in the Forebrain of Monkeys
Treated with (6)3,4-Methylenedioxymethamphetamine Seven Years
Previously: Factors Influencing Abnormal Recovery
- Neurobiology  of Drug  Abuse Abuse - The  example of  Brain  Serotonin Function in  MDMA (“ecstasy”)  Users.

Aangezien er genoeg mensen zijn die er geen 3 maanden pauze tussen laten per keer dat ze mdma doen en er genoeg mensen zijn die rustig 3 of 4 pillen op een feestje eten van 200 mg, denk ik dat je best kan verwachten dat je schade er ongeveer gelijkwaardig uitziet.
Ik vind het een dom uitgangspunt, omdat het nu expres een beetje overdreven uitgevoerd is, om te denken: ach, het zal wel meevallen. Bij 4 pillen op een avond verwacht ik een zelfde soort foto...

Ziet er heftig uit, heb zelf een keer 3 witte speakers genomen ( spreiding 190 220 )

Heb me goed kut gevoeld tijdens en na de trip, of ik ook weer de oude ben geworden iDK maar na hele lange pauze was er geen zak meer aan, ben wel klaar met MDMA.

Ik vind Dat P.Pipo wel een punt heeft, want er zijn genoeg mensen die een keer te veel doseren ( of herhaaldelijk) en/of niet 3 maanden wachten, dus het zal enigszins vergelijkbaar zijn dan toch?

Frog schreef:Ik vind Dat P.Pipo wel een punt heeft, want er zijn genoeg mensen die een keer te veel doseren ( of herhaaldelijk) en/of niet 3 maanden wachten, dus het zal enigszins vergelijkbaar zijn dan toch?

Wetenschappelijk gezien kun je niet zomaar stellen dat bevonden resultaten bij dierenmodellen ook daadwerkelijk gelijk staan aan wat men bij mensen zou aantreffen. Er mogen dan wel sterke gelijknissen zijn tussen bijvoorbeeld apen en mensen maar we zijn niet 100% hetzelfde. Een van de redenen waarom de auteur van de paper dus zelf ook aangeeft dat we deze resultaten niet als gelijk kunnen beschouwen bij mensen en dat er verdere studie nodig is.

Daarnaast kun je ook de vraagstellen bij de interpretatie "iemand doet 4-5 pillen op een avond naar binnen mikken van 200 mg versus 2x 400 mg dagelijks gedurende 4 dagen". Is het daadwerkelijk zo dat als de schade veroorzaakt zou worden op de manier zoals vastgesteld bij apen dat deze schaalt op dezelfde manier als men deze vergelijking maakt? Ik ben zelf meestal geïnclineerd om voorzichtig te zijn met dit soort speculatie omdat bewijs ontbreekt om hier echt iets over te kunnen stellen op basis van dit onderzoek bij mensen.

- Systematic Reviews of Animal Models: Methodology versus Epistemology (2013)

We conclude that even if legitimate criticisms of animal models were addressed, through standardization of protocols and systematic reviews, the animal model would still fail as a predictive modality for human response to drugs and disease. Therefore, systematic reviews and meta-analyses of animal-based research are poor tools for attempting to reach conclusions regarding human interventions.

- The problem with animal models

The same function in biological systems can be caused by entirely different mechanisms. Both birds’ and mammals’ lungs oxygenate blood (same function); but peribronchial lungs of birds, ventilated in a unidirectional fashion using a series of air sacs, and the alveolar lungs of mammals, ventilated in a tidal fashion using a diaphragm, differ considerably in structure and mechanism.

Functional similarity does not guarantee underlying causal similarity, nor does it make such similarity "probable".

...

As if all this were not enough, an additional complication is given by the fact that the various sub-systems of a biological organism interact with each other, thus multiplicating the number of variations of possible effects.

...

In short: different animal species are similar functionally but not causally, and that includes the human species. We tend to think they are similar because we only consider what is visible, ie the functions, not the underlying causal mechanisms.

...

how do we know that animal experimentation works?
Because, wait for this, after experimenting on animals, we then test the results of those animal experiments on humans!

- Problems with Animal Research

In addition to the ethical arguments against using animals in research, animal advocates, as well as many scientists, are increasingly questioning the scientific validity and reliability of animal experimentation. Some of the main limitations of animal research are discussed in detail below:

• Animal studies do not reliably predict human outcomes.
• Nine out of ten drugs that appear promising in animal studies go on to fail in human clinical trials.
• Reliance on animal experimentation can impede and delay discovery.
• Animal studies are flawed by design.

Animal studies do not reliably predict human outcomes.
Obvious and subtle differences between humans and animals in terms of our physiology, anatomy, and metabolism make it difficult to apply data derived from animal studies to human conditions. Acetaminophen, for example, is poisonous to cats but is a therapeutic in humans; penicillin is toxic in guinea pigs but has been an invaluable tool in human medicine; morphine causes hyper-excitement in cats but has a calming effect in human patients; and oral contraceptives prolong blood-clotting times in dogs but increase a human’s risk of developing blood clots. Many more such examples exist. Even within the same species, similar disparities can be found among different sexes, breeds, age and weight ranges, and ethnic backgrounds.

Furthermore, animal ‘models’ are seldom subject to the same causes, symptoms, or biological mechanisms as their purported human analogues. Indeed, many health problems currently afflicting humans, such as psychopathology, cancer, drug addiction, Alzheimer’s, and AIDS, are species-specific.

As a result, accurately translating information from animal studies to human patients can be an exercise in speculation. According to Hackam and Redelmeier (2006), “patients and physicians should remain cautious about extrapolating the findings of prominent animal research to the care of human disease,” and even high-quality animal studies will replicate poorly in human clinical research.[2]

Er waren eens 3 jonge kerels die de waakhonden van een militair complex gehaktballen met heel veel hasj voerd3n. Die werden alles behalve stoned. Leek wel of ze meth op hadden. Ze gingen onophoudelijk heel raar blaffen. Nou, eigenlijk meer krijsen als bezetenen en de hele tijd rondjes rennen.

Verder dronk ik in die tijd valeriaanwortelthe3 om te kalmeren bij onrust maar mijn kat dronk het ook. Werd er wild als een tijger van. Ging rare bokkesprongen maken. Alsof zijn poten metalen veren waren.
Sommige species reageren anders op bepaalde substanties dan de onze.

hmzz ja heb je gelijk in,zitten hoop "haken en ogen aan".

Kunnen ze dit niet gewoon op mensen testen, of dat onethisch ineens dan?

Je laat ze tekenen vooraf legt mensen min of meer uit wat ze te verwachten staat op basis van aanname's etc.
Stel er grote vergoeding tegen over etc.

Bla bla bla bla.
Je weet dat het waar is dat je beschadigingen op loopt.
Of het nou wetenschappelijk bewezen wordt met apen of niet: in de praktijk blijken mensen niet onbeschadigbaar door mdma.
Ik vind het een oneigenlijk argument om dan maar te zeggen: het is nooit in een klinische studie op die manier bewezen, dus ik kan zonder consequenties iedere maand 4 pillen van 200 mg naar binnen klappen.
Je kan het voor jezelf goed praten op die manier, maar je hersenen zullen je die redenatie niet in dank afnemen.

Ik heb mdma niet echt misbruikt, maar ik merk toch dat ik zeer veel oogruis heb gekregen sinds ik begonnen ben met het te gebruiken...

Partypipo schreef:Ik vind het een oneigenlijk argument om dan maar te zeggen: het is nooit in een klinische studie op die manier bewezen, dus ik kan zonder consequenties iedere maand 4 pillen van 200 mg naar binnen klappen.
Je kan het voor jezelf goed praten op die manier, maar je hersenen zullen je die redenatie niet in dank afnemen.

Ik gebruik zelf geen MDMA en heb in mijn initiële post ook aangegeven dat ik niks goed wil praten. Tevens spreek ik in de hele tekst alleen over het aangehaalde onderzoek. Je kunt het bla bla bla noemen wat je wilt maar dat verandert niks aan de gepresenteerde wetenschappelijke kant van het verhaal. Iets waar de auteurs zich zelf ook bewust van zijn.

Dat jij mijn posts interpreteert als dat ik iets wil goed praten kan ik weinig aan doen. Het is in ieder geval niet de intentie van de posts. Als er iets is dat ik consistent probeer te vertegenwoordig op het forum is het verstandig gebruik van drugs en de wetenschap erachter.

Als je verder de moeite had genomen om mijn posts te bekijken had je zelf ook kunnen zien dat ik totaal niet verkondig dat MDMA een onschuldige drug is. Zie:

• Wat kan je verwachten na (langdurig) misbruiken van MDMA
  

  MDMA is zeker niet een onschadelijke drug, alhoewel er de nodige wetenschappelijke discussie over onderzoeken bestaan zijn er bepaalde uitzonderingen en interacties bekend die gevaarlijke gevolgen kunnen hebben. Informeer jezelf goed en beoefen veilig gebruik, wat in het geval van MDMA begint met voldoende periodes tijd er tussen te laten.

• Neurobiology of Drug Abuse - MDMA
• Irreversibele MDMA tolerantie
• XTC: de normaalste zaak van de wereld?

Partypipa mAAKt maar een grapje Claviceps. Hij iz immerz een clown

Bedankt claviceps voor je uitgebreide nuancering. Je hebt helemaal gelijk dat dierenproeven niet een op een te vertalen zijn naar mensen. Dit had ik moeten vermelden en hierin ben ik te kort geschoten, excuses.

Het doet echter geen afbraak aan deze conclusie:

PET-scans bij mensen die langdurig mdma gebruiken, hebben aangetoond dat er een 20-60% reductie van de serontoninecellen plaatsvindt. Ook bij geheugentesten scoort deze groep gebruikers beduidend slechter dan de controlegroep.

Ik ben zelf overigens helaas wel ervaringsdeskundige wat betreft MDMA. In mijn miezerige leven heb ik bizar veel mdma achterover geslagen, waarbij één lowlands lang geleden, hoeveelheden werden geconsumeerd die de apentest benaderen. Het is niet iets om trots op te zijn en ook al werd E toen nog als redelijk onschuldig gezien, het was ronduit dom en onverantwoordelijk. Nu moet ik met de gevolgen leven van die misstap en rest mij alleen nog de nieuwe generatie gebruikers van de informatie te voorzien die ik gemist heb.

Claviceps schreef:

Partypipo schreef:Ik vind het een oneigenlijk argument om dan maar te zeggen: het is nooit in een klinische studie op die manier bewezen, dus ik kan zonder consequenties iedere maand 4 pillen van 200 mg naar binnen klappen.
Je kan het voor jezelf goed praten op die manier, maar je hersenen zullen je die redenatie niet in dank afnemen.

Ik gebruik zelf geen MDMA en heb in mijn initiële post ook aangegeven dat ik niks goed wil praten. Tevens spreek ik in de hele tekst alleen over het aangehaalde onderzoek. Je kunt het bla bla bla noemen wat je wilt maar dat verandert niks aan de gepresenteerde wetenschappelijke kant van het verhaal. Iets waar de auteurs zich zelf ook bewust van zijn.

Dat jij mijn posts interpreteert als dat ik iets wil goed praten kan ik weinig aan doen. Het is in ieder geval niet de intentie van de posts. Als er iets is dat ik consistent probeer te vertegenwoordig op het forum is het verstandig gebruik van drugs en de wetenschap erachter.

Als je verder de moeite had genomen om mijn posts te bekijken had je zelf ook kunnen zien dat ik totaal niet verkondig dat MDMA een onschuldige drug is. Zie:

• Wat kan je verwachten na (langdurig) misbruiken van MDMA
  

  MDMA is zeker niet een onschadelijke drug, alhoewel er de nodige wetenschappelijke discussie over onderzoeken bestaan zijn er bepaalde uitzonderingen en interacties bekend die gevaarlijke gevolgen kunnen hebben. Informeer jezelf goed en beoefen veilig gebruik, wat in het geval van MDMA begint met voldoende periodes tijd er tussen te laten.

• Neurobiology of Drug Abuse - MDMA
• Irreversibele MDMA tolerantie
• XTC: de normaalste zaak van de wereld?

Ik bedoel niet dat JIJ het misbruikt, ik bedoel dat ik vind dat mensen die minder slim zijn dan jij bent en mdma misbruiken het voor zichzelf goed kunnen praten door te zeggen: het is niet wetenschappelijk bewezen

En ondertussen zitten we vast in d3 wolfsklem en lopen de tranen van de krokodil uit onze ooghoeken.

Bottom line is gebruik verstandig. Ook al zou over enkele maanden/jaren alle MDMA neurotoxiciteit studies de reinste onzin blijken te zijn, is dat een risico dat je zou willen nemen met je gezondheid?

Poseidon schreef:En ondertussen zitten we vast in d3 wolfsklem en lopen de tranen van de krokodil uit onze ooghoeken.

Heb je een zakdoek voor me?

commoshun schreef:Het doet echter geen afbraak aan deze conclusie:

PET-scans bij mensen die langdurig mdma gebruiken, hebben aangetoond dat er een 20-60% reductie van de serontoninecellen plaatsvindt. Ook bij geheugentesten scoort deze groep gebruikers beduidend slechter dan de controlegroep.

Hieronder wat nadere uitleg over waarom de gequote bevindingen niet perse definitieve bevestiging hoeven te zijn. Ik ben nu eenmaal OCD wat betreft wetenschap

Vanuit het wetenschappelijk perspectief geldt dat men zeer kritisch kijkt naar de gebruikte methodes en bevonden resultaten om tot een conclusie te komen. In het geval van MDMA en vele andere onderzoeken met mensen naar de effecten van drugs heb je vaak te maken met polydrug use. Polydrug use houd in dat een gebruiker meerdere drugs tegelijk of na elkaar consumeert. Dit kunnen zowel legale als illegale drugs zijn. Doordat veel drugsgebruikers ook vaak polydrug gebruikers zijn bestaat de mogelijkheid dat de resultaten niet alleen veroorzaakt zijn door MDMA. Bij veel studies word dan getracht om te controleren voor deze invloeden, echter 100% uitsluiten is gewoon niet mogelijk. Polydrug use is ook niet de enige factor die de resultaten kan beïnvloeden.

Dit is eigenlijk in het kort één van de redenen waarom de discussie of MDMA neurotoxiciteit veroorzaakt nog steeds in de wetenschappelijke wereld een levendige discussie is. Als men op z'n meest sceptisch kijkt naar vele MDMA studies die claimen dat het neurotoxiciteit veroorzaakt dan is het bewijs nog steeds niet van het dusdanig gewenste wetenschappelijk niveau dat men hier met grote mate van zekerheid kan zeggen dat het inderdaad klopt. De kritiek die dan vaak geleverd wordt gaat over de geselecteerde populatie (dus bijvoorbeeld polydrug gebruikers) en de gebruikte onderzoeksmethodes. Denk bijvoorbeeld maar eens terug aan de link tussen kanker en roken, om deze causale link hard te maken zijn er jaren van onderzoek verzet voordat men met hoge zekerheid kon stellen dat hier een verband tussen was.

Zodoende heb je dus twee kampen met wetenschappers. Wetenschappers die het bewijs voldoende achten of in ieder geval van een dusdanige waarschijnlijkheid dat men de uitspraak MDMA veroorzaakt neurotoxiciteit doet. Aan de andere kant heb je wetenschappers waarvoor de huidige bewijslast niet voldoende is om met hoge mate van zekerheid te stellen dat MDMA neurotoxiciteit veroorzaakt. In het laatste gevallen stelt men dan ook vaak dat er nog een uitspraak gedaan kan worden over MDMA veroorzaakte neurotoxiciteit.

Als ik het correct heb gaat jouw snippet over deze studie: Evidence for Chronically Altered Serotonin Function in the Cerebral Cortex of Female 3,4-Methylenedioxymethamphetamine Polydrug Users (2012).

Design Cross-sectional case-control study comparing serotonin2A receptor levels in abstinent female MDMA polydrug users with those in women who did not use MDMA (within-group design assessing the association of lifetime MDMA use and serotonin2A receptors). Case participants were abstinent from MDMA use for at least 90 days as verified by analysis of hair samples. The serotonin2A receptor levels in the cerebral cortex were determined using serotonin2A-specific positron emission tomography with radioligand fluorine 18–labeled setoperone as the tracer.

Participants A total of 14 female MDMA users and 10 women who did not use MDMA (controls).

Er zijn 14 vrouwelijke MDMA polydrug gebruikers getest, die 90 dagen geen MDMA hebben gebruikt. Deze groep is vergeleken met een controle groep van 10 vrouwen die geen MDMA gebruiken.

Als je de sensationele media presentatie achterwegen laat en kijkt naar de punten die door de auteurs zelf aangekaart worden zal misschien nu duidelijk zijn dat op wetenschappelijk gebied er vragen gesteld kunnen worden over de bevonden conclusie. Hieronder het stukje van de auteurs zelf, terug te vinden onder Comment in de link:

Although the results support our hypothesis, the interpretation of these findings must remain speculative because we did not measure brain serotonin levels and because factors other than MDMA-induced serotonin axon loss may account for the current findings.

...

Although the current observations are consistent with chronically reduced serotonin levels in the cerebral cortex, this interpretation is limited by the fact that the serotonin2A receptor has not been sufficiently validated as a measure of serotonin denervation, and it is also possible that chronic reductions in cortical serotonin neurotransmission might occur in the absence of serotonin axon loss.

...

Although we did not detect differences in depression or anxiety,84,85 impulsivity, or novelty seeking between MDMA users and controls, the cross-sectional study method that we used cannot rule out the possibility that preexisting differences in brain function, personality, or behavior86,87 might predispose to MDMA use and might also be associated with altered serotonin function.

Hieronder kun je aanvullende links vinden over kritiek op studies:
- New Scientist: Ecstasy on the Brain (2002) & Erowid - MDMA Brain Scans Showing Neurotoxicity Discredited

In another blow to the US Government's credibility as drug information provider, the Johns Hopkins brain scans which have been used to 'prove' MDMA causes brain damage have been called flawed by independent researchers and editors of the magazine New Scientist.

• New Scientist challenges the ethics and reliability of science-for-politics
• New Scientist documents errors and data obfuscation in compromised reasearch
• Toronto-based researcher Stephen Kish questions reliability of available PET scan data
• Other top PET scan experts criticize the PET scan data
• NIDA's credibility suffers once again

Under the cover story "E is for Evidence", the British science-oriented magazine "New Scientist" published a set of articles and editorials related to this topic in April 2002, denouncing the use of the questionable scientific data in the war on ecstasy consumption.

...

The New Scientist article is a well-balanced, but critical, look at the issue of overstating the certainty of findings of brain damage in ecstasy users. "We are not saying that ecstasy is harmless to brain cells. It might not be. But the jury is still out. Which means scientists must resist the temptation to turn their always complex--and sometimes flawed--findings into simple scare stories in pursuit of grants and headlines."

...

It's an open secret that some teams have failed to find deficits in ecstasy users and had trouble publishing the findings. "The journals are very conservative," says Parrott. "It's a source of bias." Parrott himself has had two papers of this sort turned down. -- New Scientist, April 2002.

- Wiki: Retracted article on dopaminergic neurotoxicity of MDMA

Claviceps schreef:Bottom line is gebruik verstandig. Ook al zou over enkele maanden/jaren alle MDMA neurotoxiciteit studies de reinste onzin blijken te zijn, is dat een risico dat je zou willen nemen met je gezondheid?

Poseidon schreef:En ondertussen zitten we vast in d3 wolfsklem en lopen de tranen van de krokodil uit onze ooghoeken.

Heb je een zakdoek voor me?

Voor jou altijd.

Dank voor deze waardevolle bijdrage die toont dat de problematiek die zich na MDMA-misbruik kan manifesteren, beter niet eenduidig benaderd kan worden. Kan idd tot misvattingen leidden.

Natuurlijk is het dat risico niet waard, zegt de ratio. Oude evolutionaire krachten, die in de hersenstam huizen, laten echter vaak de drang naar euforie en genot prevaleren.
Primitieve dierlijke insincten, zichtbaar bij de levende 'onderzoeks-objecten' van vivisectie, huizen in onze hersenen. Waarmee ik niet wil stellen dat we gelijk zijn aan kikkers of muizen.

In tegen stelling tot in hun natuurlijke habitat levende dieren, slaagt onze species er niet in samen te vallen met zijn centrum. Ontologisch gezien hebben we geen vaste plek.
De 'mens' wordt gekenmerkt door chronische rusteloosheid.

Als creatieve vermogens al dan niet tijdelijk vastlopen, als er een surplus aan negatieve spanning opgebouwd is, dan kunnen er in het zoeken naar ontspanning of een nooduitgang onverstandige beslissingen genomen worden: te veel en te vaak XTC, Polygebruik ook.

Soms zit het tegen en zoekt je een ontsnapping in dope.
Soms voelt je jezelf zo goed dat je nog meer euforie wilt op roepen.
Een in de neo_cortex huizend beoordelings vermogen weegt af of het verantwoord is om de rush in te duiken. Je herinnert jezelf het overweldigende geluksgevoel. Je haalt de in wetenschappelijke publicaties beschreven schade voor de geest.
Cognitieve dissonantie....Zou het mogelijk zijn dat blinde, in onze duisternis kronkelende instincten ondanks alle waarschuwende publicaties de balans naar de linkerkant door laat slaan?

waar rook is, kan vuur zijn

Claviceps schreef:Denk bijvoorbeeld maar eens terug aan de link tussen kanker en roken, om deze causale link hard te maken zijn er jaren van onderzoek verzet voordat men met hoge zekerheid kon stellen dat hier een verband tussen was.

Als men bij een wijdverbreid genotmiddel decennia nodig heeft om maar enige consensus te bereiken over de schadelijkheid, terwijl iedere boerenpummel op zijn klompen kan aanvoelen dat het niet goed voor je is, kun je je voorstellen hoe lastig het is dat te bewijzen bij een marginaal gebruikt product als MDMA. Onderzoek bij mensen, zeker in het geval van laboratoriumsituaties, stuit al gauw op ethische problemen, waardoor er misschien wel nooit een bevredigend antwoord komt over de eventuele nadelige eigenschappen van deze stof. Echter betekent een moeilijk aan te voeren bewijslast nog niet dat het middel geen of nauwelijks schade aanricht.

MDMA is geen lichaamseigen stof en niet essentieel noch semi-essentieel voor de fysiologische processen die er in het lichaam plaatsvinden. Buiten eventuele recreatieve dan wel therapeutische voordelen, zal MDMA in het gunstigste geval geen nadelige gevolgen hebben. Ieder langdurig misbruiker van de stof, zal beamen dat het effect van de eerste pil nooit meer bereikt wordt, zelfs niet na langdurige onthouding. Dit is geen wetenschappelijk bewijs, maar er is blijkbaar wel een chronisch effect merkbaar dat zeker niet verwaarloosd mag worden

(on)geluk zit in een klein hoekje

Als mensen wordt gevraagd wat ze het belangrijkste vinden in het leven, zullen ze het woord gelukkig veel in de mond nemen. Een obsessief compulsief wetenschapsfetisjist zal het met me eens zijn dat emoties lichamelijke processen zijn, evenals het geluksgevoel. Laat MDMA vooral in dat systeem flink huishouden, waarbij uiteraard moet worden aangetekend dat geluksgevoel een ingewikkeld proces is dat veel meer is dan alleen het serotoninesysteem. Of de wetenschap er dan consensus over bereikt heeft of niet, het feit dat ze al discussieren over neurotoxiciteit vanaf het moment dat de stof grotere bekendheid geniet in de jaren zeventig, zou voor ieder weldenkend mens een reden tot voorzichtigheid moeten betekenen.

Tot slot wil ik benadrukken dat ik geen tegenstander ben van MDMA gebruik, net zomin Claviceps een voorstander is. Ook al is het een platgetreden pad, ben ik van mening wanneer men drugs gebruikt, je goed beslagen ten ijs komt en het gebruik beperkt tot de bijzondere momenten waar het een toegevoegde waarde heeft.

Mijn persoonlijke ervaring na het ongeveer twee jaar maandelijks te hebben gebruikt is dat het magische er gewoon van af is. Op zeker moment was het elke keer een teleurstelling en heb ik besloten om het niet meer te doen. Na drie maanden toch weer eens geprobeerd, geen resultaat. Alleen maar het vage en slome gevoel maar niet meer het euforische en liefdevolle gevoel waar ik het voor deed. Na een jaar niets gebruikt te hebben nogmaals geprobeerd en helaas. Ook toen niets... Blijkbaar is er bij mij iets verdwenen en/of beschadigd. Ik zou er heel wat voor over hebben om het weer terug te krijgen maar heb me er maar bij neergelegd dat dit niet meer gaat gebeuren. Let wel: Ik heb nooit meer dan twee pillen op een avond gebruikt en echt nooit vaker dan 1 keer per maand. Dus ik wil maar zeggen: De schade ligt al bij kleine hoeveelheden op de loer. Kleine nuancering: Ik ben wel minimaal twee keer zo oud als de meesten van jullie hier, dat zal ook wel een rol spelen.

Bedankt voor de bijdrage commoshun en Poseidon! Ik heb verder weinig toe te voegen momenteel

fwk, ik vind dat je er na dusdanig misbruik nog erg goed vanaf gekomen bent juist...
Je IQ us overigens ook redelijk monster hoog...

fullwittecokey schreef:een iq-test voor men mdma misbruik gaf als resultaaat=147
nu 5 maanden na het misbruik(dat ook 5 maanden duurde) geeft exact dezelfde test score =132
-->dan kan je je er wel iets bij voorstellen
-->ging over 6-8 pillen elk weekend, vaak 200mg+
-->gestopt door de horrorcrash die ik heb gehad nadat ik 12 paarse granaten van elks 224mg had binnegestooke

Mattie.
Ik ging al compleet van de wereld van 1 paarse granaat ( en een beetje pep ).
Hoe kun je daar nou 12 van pakken

wtf man, als je zo met je pillen omgaat verdien je het dat je IQ keldert

cojiro schreef:wtf man, als je zo met je pillen omgaat verdien je het dat je IQ keldert

Dat is niet lief!

twaalf pillen dude, TWAALF!!

Als je zo graag zelfmoord wilt plegen doe dat dan met een pistool of een galg, bespaart het ziekenhuis en de EHBO een hoop moeite.

Had de rest niet gelezen, maar lief is het nog steeds niet.

Voor iemand met zo'n hoog IQ vind ik dat je aardig dom bezig bent. Ik zeg BS...

Ik gok dat ik mijn tolerantie zojuist flink naar de klote heb geholpen. Gister 214mg mdma (=180mg netto) genomen icm 2c-i. Vervolgens nog een halve superman genomen. De come-up was flink kut, het effect veel te mild, de duur veel te kort en de crash veel te saai. De laatste tijd heb ik me vrij goed aan de maandenregel gehouden. Echter heb ik wel 90mg mdma genomen een maand geleden en een kleine hoeveelheid 3-mmc een week daarna.

Ik heb 't gevoel alsof het mdma-hoofdstuk na deze zomer toch wel is afgesloten als ik dit zo ervaar....

Toch vind ik het vreemd dat deze ervaring zo extreem is tegengevallen. Ik heb juist vrij lange pauzes gehouden voordat ik weer mdma nam een maand terug.

De laatste pauze is wel de meest significante, hé. Dit klinkt eigenlijk best logisch.